Ik ben een groot liefhebber van arcadegames en daarmee heb ik een probleem. Er zijn nog wel arcadehallen te vinden in Nederland en België, vooral in kustplaatsen waar veel toeristen te vinden zijn. Denk daarbij aan plaatsen als Zandvoort, Oostende, Blankenberge en Scheveningen. Ik bezoek zulke hallen nog altijd graag. Het is voor mij echt een heel andere game-ervaring om daar spellen te spelen dan alleen maar thuis. Speelkasten met enorme plastic geweren, grote beeldschermen, jumbo speakers en racestoeltjes met bijbehorende stuurwielen. Maar het gevoel is meer dan dat. Het is bijvoorbeeld leuk om topscores te halen en je naam op een publieke plaats achter te laten. Of als je goed bezig bent, dat er dan steeds meer toeschouwers achter je komen staan. Voor mij is echter het meest belangrijk dat het een ook een soort genre spellen betreft.

 

Wat is nou precies een arcadegame en hoe kun je dat onder één noemer krijgen, terwijl je bijvoorbeeld racespellen, vechtspellen, muziekspellen en schietspellen terug kunt vinden in een gemiddelde arcadehal. In vooral het racegenre hebben veel mensen de neiging om alle spellen die niet realistisch zijn arcade te noemen. Daar ben ik het sterk mee oneens. Een arcadegame is bijzonder omdat het spel zo ontwikkeld is, dat je als speler zoveel mogelijk geld in de automaat wil gooien. Dit principe gaat verder dan alleen het al dan niet realistisch zijn van een spel.

 

 

 

Maar wat is nou precies mijn probleem? Er zijn nog wel arcadehallen, maar er komen nauwelijks meer nieuwe arcadegames uit. Vroeger had je meerdere bedrijven die een enorm sterke arcadecatalogus hadden. Denk hierbij bijvoorbeeld aan Capcom, SEGA en Namco. Tegenwoordig is eigenlijk alleen SEGA nog over, met hier een daar een spel van een andere uitgever. Hierdoor vernieuwen de speelhallen slechts mondjesmaat, maar vervelender, nieuwe arcadegames zijn thuis bijna niet meer te spelen.

 

Vroeger was het een aanbeveling als een spelcomputer mensen thuis arcadespellen kon laten spelen. SEGA gebruikte dit met de Mega Drive zelfs erg veel in de promotie. Ook bij de Dreamcast in 1999 werd het nog veel besproken dat arcadegames zelfs arcade perfect konden worden overgebracht. Daarna viel het genre voor de thuismarkt langzaam weg. Men wilde geen korte spellen vol actie meer, waarbij de score een grote rol speelde. Veel spellen worden alsmaar complexer en langer. Het lijkt bijna een must geworden om alle knoppen op de controller daadwerkelijk te benutten.

 

 

An sich is er niet mis met complexe en lange games. Maar ik mis het arcadegenre er naast. Het is soms heerlijk om even lekker ongecompliceerd te racen of te knallen. Ik kan nog altijd genieten van een toffe lightgun-shooter als The House of the Dead of van racespellen als SEGA Rally en Crazy Taxi. Dit zijn stuk voor stuk spellen die je in een uurtje kunt uitspelen, maar toch heb ik ze tientallen uren gespeeld. Dat is de kracht van easy to learn, hard to master voor mij. 

 

De hele opkomst van tamelijk simpele independent releases en mobiele telefoongames laat zien dat er hordes mensen zijn die graag spellen willen spelen die niet complex en lang zijn. Maar of dat betekent dat ook arcadegames op consoles weer een plekje kunnen krijgen valt te bezien. Ik vrees dat ik me in dit genre vooral moet vermaken op oude consoles en in arcadehallen en niet op de Xbox One.