Casper Egas | dinsdag 4 Jul 2017, 16:18

Een muzikaal avontuur in een ritmische wereld. Lees hier onze recensie van AereA.

AereA wordt waarschijnlijk uitgesproken als aria, gezien het thema van het spel. Het is namelijk een casual RPG met een klassieke muziekthema. Het spel is bedoeld voor kinderen of ouders die graag met hun kinderen willen spelen. AereA kan namelijk met vier spelers tegelijk lokaal coöperatief gespeeld worden. Ik neem daarbij aan dat de klassieke muziek vooral ouders zou moeten interesseren, want dat is nou niet bepaald hip & happening voor jonge tieners.

Het spel is te koop voor een slordige veertig euro en zal waarschijnlijk bij weinig mensen een belletje doen rinkelen. Ik vraag me dan ook af of AereA door de beoogde doelgroep opgepikt zal worden. Een leuke extra is wel dat er een soundtrack-cd wordt bijgeleverd. Ook is het spel volledig in het Nederlands speelbaar.

Leuk voor iedereen?

Het spel begint in een enorme muziekschool met een concertzaal die er aantrekkelijk en gedetailleerd uitziet. De inmiddels ietwat beruchte Unity-engine sputtert soms wat tegen, maar het spel maakt een goede eerste indruk. De tekenstijl (inclusief die van het doosje zelf) spreekt me wel aan.

De tutorial is echter zeer verwarrend en chaotisch, waardoor je vooral zelf van hot naar her loopt om alles te proberen. Je hebt keuze uit vier personages, die elk een wapen hebben dat gemaakt is van een klassiek muziekinstrument. Denk bijvoorbeeld aan een harp die als boog wordt gebruikt. Welk personage je kiest, maakt helaas maar weinig uit.

Op elk moment in het verhaal kun je medespelers toevoegen of weer verwijderen. Voor elk personage en voor elk wapen worden dan ervaringspunten bijgehouden. Aan de ene kant is het praktisch dat je niet vast zit aan een bepaald speleraantal, maar aan de andere kant is het raar om iemand halverwege te laten meestrijden met een personage dat dan nog op het eerste ervaringsniveau zit.

Al snel kun je de muziekschool verlaten en ga je op avontuur. Dit doe je op verzoek van maestro Guido, die één van de negen magische oerinstrumenten bezit. Deze instrumenten beschermen de wereld en zorgen dat AereA niet uit elkaar valt. Natuurlijk is er een vroegere partner van Guido die is doorgedraaid en zoekt ook deze voormalige partner de oerinstrumenten, maar dan voor een duister plannetje. Het verhaal is dus hopeloos cliché, met als enige interessante twist dat het hele spel het muziekthema ademt. Ook de manier waarop het verhaal verteld wordt doet blijken dat het spel voor kinderen bedoeld is, want de gesprekken zijn erg simpel en kinderlijk opgezet. Ik durf zelfs wel te zeggen dat het niet stoer genoeg is voor veel kinderen, want ik had dat als kind niet aansprekend gevonden.

De wildernis in

Wanneer je eenmaal de strijd aan gaat, merk je dat het spel zeer eenvoudig is. Je loopt heel wat rond en nog wat rond en nog wat rond en voltooit allerlei zeer simplistische queesten. De besturing is daarbij vreemd genoeg juist ingewikkeld. Werkelijk alle knoppen op de controller worden gebruikt. Niet zo slim lijkt me voor de beoogde doelgroep. Toch komt het vooral neer op rondlopen met de A-knop ingedrukt, want daarmee schiet je op alles wat los en vast zit.

Helaas houdt ook de goede eerste indruk op grafisch gebied niet stand, want bijna alle andere omgevingen zijn zeer simpel vormgegeven. Het spel doet soms echt denken aan een titel uit het Dreamcast en Playstation 2-tijdperk, maar dan in hoge resolutie en met moderne belichting. Ook het ontwerp van de tegenstanders is weinig creatief, op de aardige eindbazen na. Het instrument dat ze beschermen is namelijk deel van het monster, zodat je bijvoorbeeld moet vechten tegen een doedelzak cicade.

Een moeilijkheidsgraad kiezen is er niet bij, wat het spel voor volwassen extreem simpel maakt. Vrijwel alle tegenstanders gaan met slechts één aanval al dood en de bazen zijn met wat magie soms na slechts tien seconden ook al verslagen. Echt snel vlieg je echter niet door het spel heen, want elke keer als je een omgeving betreedt, dan zijn alle deuren weer dicht en zijn alle tegenstanders weer terug. Dit zou ook gebeuren wanneer je bijvoorbeeld bij een eindbaas dood gaat, waardoor het spel erg traag wordt. Door het gebrek aan uitdaging ben ik echter nooit doodgegaan.

Is het spel dan helemaal niet de moeite? De muziek in AereA is dat in elk geval wel. De monotonie wordt echt doorbroken door de prima soundtrack. Uitgever SOEDESCO heeft dus goed begrepen dat de extra soundtrack-cd de sterkste kant van het spel etaleert. De geluidseffecten kunnen helaas wel wat storend zijn, doordat ze te veel worden herhaald en na het verslaan van een baas een pieptoon volgt die je laat denken dat je tinnitus hebt.

Conclusie

AereA is een wat vreemd spel. Ik kan me nog het beste voorstellen dat ouders met kinderen van een jaar of tien er plezier mee zullen hebben. AereA is best charmant, bevat prachtige muziek en biedt genoeg speeluren voor vier samenwerkende spelers. Speel je liever alleen, dan zal je weinig uitdaging vinden, waardoor de monotonie toeslaat. Een mooi verhaal en interessantere queesten hadden het spel de moeite waard kunnen maken.