Casper Egas | woensdag 15 Feb 2017, 17:02

Terug in de tijd met Atari Flashback Classics! Lees hier de review van deel en twee.

Twee recensies voor de prijs van één, namelijk van Atari Flashback Classics Vol. 1 en van Vol. 2. Deze twee pakketten lijken namelijk als twee druppels water op elkaar, met als enige verschil de spellenkeuze. Beide pakketten bevatten vijftig spellen, waarvan negen arcadespellen uit begin jaren tachtig en 41 Atari 2600-spellen uit de hele first party library van de console. Third party knallers als River Raid and Hero kun je hier dus helaas niet terugvinden.

Voor de vijftig spellen betaal je twintig euro, oftewel veertig euro voor de hele handel van honderd spellen. Dat zijn natuurlijk heel wat spellen en daardoor komt het neer op slechts veertig cent per spel. Nou zijn oude Atari 2600-cartridges vaak niet zo duur, maar voor veertig cent per spel gaat het je zeker niet lukken, en dan heb ik het al helemaal niet over de oude arcadespellen.

Heb je veel aan al die spellen?

Natuurlijk gaat het niet om kwantiteit, maar om kwaliteit. Daarnaast is het belangrijk of spellen die begin jaren tachtig misschien boeiend waren, de tand des tijds wel hebben doorstaan. Heb je niets met echt oude retrogames, dan zijn deze collecties helemaal niets voor je. Je moet echt openstaan voor simpele spellen die vrijwel altijd draaien om high scores en niet om het uitspelen van het spel. Ik voldoe wel aan de voorwaarden en speel nog graag oude games op de oorspronkelijke hardware.

De meeste aanwezige arcadespellen zijn in elk geval nog altijd de moeite waard. De spellen die oorspronkelijk vector graphics hadden, zien er kunstig uit en worden redelijk mooi geëmuleerd. Liberator, Tempest, Major Havoc, Red Baron en Black Widow zijn hier mooie voorbeelden van. Maar ook oude rasterspellen zoals Millipede, Pong, Crystal Castles en Warlords blijven leuk om te spelen. Een deel van de spellen is zelfs met anderen te spelen. Dit kan samen op de bank, maar ook online. Helaas heb ik nooit online spelers kunnen vinden.

Atari 2600

De Atari 2600-spellen bieden een minder goede ervaring. Ten eerste is de keuze voor vele dubbele spellen erg vreemd en onnodig. Zo zijn er bijvoorbeeld arcade en 2600-versies aanwezig in dezelfde collecties van Centipede, Millipede, Asteroids, Pong, Warlords, Tempest en Missile Command. Zo is het natuurlijk makkelijk aan vijftig games komen. Het wordt echter nog erger al kijk je wat beter naar de andere aanwezige titels. Tussen de echte klassiekers staan spellen als Video Pinball, Blackjack, Hangman, Casino, Slot Machine, Backgammon, 3D-Tac-Tac-Toe, Checkers, Chess, Basic Math en nog een hele lading archaïsche sportspelletjes. Al deze spellen zijn misschien leuk voor veertig seconden, oftewel een cent per seconde. Totaal onnodige vulling dus.

Gelukkig zijn er echt ook spellen die voor retrogamers nog altijd erg leuk en uitdagend kunnen zijn, vooral nu er een aantal (te weinig!) Achievements toegevoegd zijn die je vooruit stuwen. 2600-spellen waar ik nog veel plezier mee kon hebben (buiten dubbele) waren Yar’s Revenge, Save Mary, Adventure, Night Driver, Flag Capture en Atari Video Cube. Toch was ik teleurgesteld over de balans tussen overtuigende spellen en vulmateriaal.

De collectie had zoveel leuker kunnen zijn al waren er ook third party releases toegevoegd. Ik begrijp dat dit wellicht lastiger was geweest voor Atari, maar zelfs met alleen Atari-software hebben ze het zichzelf te gemakkelijk gemaakt. Waarom zijn er bijvoorbeeld geen spellen beschikbaar van de andere consoles van Atari? Spellen op de Atari 7800 blijven in deze tijd een stuk beter overeind dan de meeste 2600-titels, om over de 64-bit Atari Jaguar nog niet eens te beginnen. Atari Karts, Alien versus Predator, Missile Command 3D en vele andere gave games waren dan beschikbaar.

Snaarstrakke besturing? Presentatie ondermaats?

Simpele spellen vragen om een perfecte uitvoering. Ten eerste valt op dat er vrijwel geen extra’s beschikbaar zijn. De handmatig gescande boekjes zijn te bekijken en er is online multiplayer beschikbaar bij selecte titels, verder is er niets extra’s beschikbaar. Er is bijvoorbeeld niets te lezen over de historie van de spellen en zijn er geen nieuwe modi beschikbaar.

Grafisch zijn de spellen zeer simpel, maar weten om één of andere reden, af en toe vertraging te veroorzaken. Dat moet op een modern systeem als een Xbox One natuurlijk niet meer kunnen. Dat is echt een kwestie van slechte emulatie. Ook zijn er af en toe wat grafische onvolkomenheden te zien. Gelukkig blijven spellen altijd prima speelbaar. Daarnaast is het mogelijk om flikkeringen te verminderen en zijn er zeer lelijke en niet overtuigende scanlines in te schakelen om een CRT-tv te imiteren. Het verminderen van flikkering is echter af te raden, omdat bij sommige spellen hierdoor bijvoorbeeld de kogels (die horen te flitsen) niet meer te zien zijn. Het geluid is niet opmerkelijk en bestaat meestal alleen uit blieps en blops.

De Atari 2600-spellen besturen doorgaans prima. De Xbox One-controller geeft niet het gevoel van een ouderwetse joystick, maar voldoet prima. Bij sommige arcadegames is dit jammer genoeg niet het geval. Vaak is de besturing veel te gevoelig en bij spellen als Pong, Missile Command, Centipede, Millipede en Breakout wordt de oorspronkelijke draaiknop erg gemist. Op de SEGA Saturn zijn dergelijke spellen prima met een muis speelbaar, maar met een controller is het hier echt soms een gevecht en vraagt het heel wat gewenning om het spel echt onder de knie te krijgen. Dit is erg jammer, omdat het juist de arcadegames zijn die de collecties de moeite waard maken.

Conclusie

Ik heb echt wel lol gehad met deze twee collecties. Er zitten spellen bij die voor retro gamers nog steeds erg verslavend zijn. Ik speelde zo een uur achter elkaar door om mijn scores te verhogen of om nog een Achievement binnen te halen. Toch is er een boel aan te merken op Atari Flashback Collection Vol. 1 & 2. Om te beginnen is de besturing niet perfect en is er bijna niets aan de toch al niet fantastisch geëmuleerde spellen toegevoegd. Ten tweede zit er een hele hoop rommel op de collecties, die bijna iedereen links zal laten liggen. Het maakt niet zoveel uit of je voor Volume 1 gaat of voor Volume 2, op beide edities staan klassiekers en dezelfde verhouding aan rommel. Al kon je zelf vijftig spellen uit een selectie van honderd kiezen voor een prijs van twintig euro, dan zou het een ander verhaal zijn.