Casper Egas | woensdag 17 Okt 2018, 22:10

Crash Bandicoot is terug! Lees de review om te lezen wat wij vinden van deze reboot!

Na het floppen van de SEGA Saturn in Nederland stapte ik na jarenlang SEGA hardware gehad te hebben over op de Sony Playstation. Ik kocht over een paar jaar tijd een veertigtal games, alvorens weer terug over te stappen naar de SEGA Dreamcast. Ik had zeker wel plezier gehad met de Playstation, maar had Crash Bandicoot nooit gekocht; op Crash Team Racing (een kartracer) na. Toch had ik wel ervaring met Crash, want een buurjongen had de spellen wel. Lenen was altijd gedoe, omdat hij als de dood was dat ik zijn spellen kapot zou maken, dus ik speelde het vooral bij hem thuis.

De oorspronkelijke Crash trilogie op de Playstation is kwalitatief goed, wat achteraf gezien misschien geen verrassing is, als je weet dat ze gemaakt zijn door Naughty Dog. Dit is de studio die nu bekend is van Uncharted, Jack and Daxter en The Last of Us. Toen ter tijd was deze ontwikkelaar echter nog niet zo legendarisch, na hun bizarre debuut genaamd Way of the Warrior, een heel erg campy Mortal Kombat-kloon. Echt gek van Crash Bandicoot werd ik ook niet, want het spel wat wel erg frustrerend en de opslagpunten waren zeer vreemd geplaatst.

Vorig jaar kwam de Crash Bandicoot N. Sane Trilogy uit op de Playstation 4: een collectie met de eerste drie Crash Bandicoot games uit de tijd van de oorspronkelijke Playstation, maar dan als volledige remakes gepresenteerd. Het spel werd goed ontvangen en nu zijn er daarom ook Switch en Xbox One-versies. De Xbox One versie draait op de Xbox One X op volledige 4K-resolutie. Voor de Switch-versie zijn juist allerlei compromissen gemaakt om het te laten draaien op de minder sterke hardware.

Volledige remakes

Vaak bevatten dit soort collecties iets bijgewerkte versies van de originele games. De resolutie is hoger, de jaggies minder en dat was het wel zo’n beetje. Bij de N. Sane Trilogy is dat totaal anders. Alle drie de games zijn in dezelfde stijl helemaal opnieuw opgebouwd. Grafisch zijn de spellen totaal anders, maar behouden toch de kenmerkende stijl van de originelen. Ook de gameplay is iets onder handen genomen en het is nu mogelijk om na elk level op te slaan. Dit is echt een schoolvoorbeeld van hoe oude spellen aangepast kunnen worden aan de moderne tijd.

Helaas wil dat niet zeggen dat moderne gamers allemaal goed uit de voeten kunnen met deze spellen, want de spellen zijn in de kern nog steeds ouderwetse platformers. Ook de moeilijkheidsgraad is weliswaar lager dan vroeger, maar is nog steeds erg hoog. Dit kan frustratie tot gevolg hebben. Ik ben een ervaren gamer en echt niet vies van een uitdaging, maar alsnog haakte ik steeds na een uurtje spelen weer af. Gelukkig pakte ik het dan de volgende dag weer met frisse moed op en speelde weer wat levels verder.

Persoonlijk vind ik het jammer dat het zeer geslaagde racespel Crash Team Racing niet toegevoegd is aan deze collectie, want dat had de monotonie wat kunnen doorbreken. De drie gewone Crash-spellen lijken namelijk behoorlijk op elkaar en zijn vooral leuk om een voor een door te spelen, niet om in een speelsessie af te wisselen. Dit is misschien nu nog sterker het geval dan dat het was op de oude Playstation, omdat de drie spellen nu grafisch ook identiek aan elkaar zijn.

Waar te beginnen?

Dat de spellen op elkaar lijken wil niet zeggen dat deel twee en drie overbodig zijn als je met het eerste spel aan de slag gaat. Want ik denk dat het derde spel het beste deel uit de trilogie is. In elk deel is de moeilijkheidsgraad steeds iets lager, zonder ooit makkelijk te worden en deel drie bevat de meeste afwisseling. Je moet daar namelijk regelmatig op dieren of in voertuigen rijden. Ook het thema, waarbij tijdrijzen centraal staat geeft de leukste afwisseling.

Crash Bandicoot is duidelijk een heel vroeg 3D-platformspel, want de gameplay wisselt per level af en beperkt de speler grotendeels tot een vrijwel als 2D-spel aanvoelend speelveld of laat de speler op een smalle strook van de camera af of naar de camera toe lopen. In alle Crash spellen moet je geduldig zijn, want er is geen ruimte voor fouten. De sprongen moeten heel precies worden uitgevoerd, want anders ben je zo dood. Gelukkig liggen er verspreid over de levels kisten met levens en appels. De appels geven je, net zoals de ringen in Sonic, een extra leven bij honderd stuks.

In Cortex Strikes back verandert er eigenlijk niet veel. De grootste verandering is dat de hub nu een grot is met portalen, in plaats van dat je op een kaart van tropische eilanden beweegt, ongeveer net zoals het in Super Mario World gaat. Naast een spinaanval is het nu ook mogelijk om slidings te maken en te kruipen, maar in de basis blijft Crash Bandicoot gewoon Crash Bandicoot. In Warped heb je nog steeds te maken met de portalen, net zoals in Cortex Strikes back, maar leiden dezen naar verschillende periodes in de historie. Ook zijn de levels meer afwisselend dan voorheen.

Conclusie

Crash Bandicoot N. Sane Trilogy is een prachtige collectie met drie totale remakes van de oude Playstationspellen. Elke titel is liefdevol nagemaakt en op alle vlakken zichtbaar verbeterd. Ook de budgetprijs, voor een enorm aantal uitdagende speeluren is top te noemen. Audiovisueel zijn de spellen sterk, zonder het karakter van de originelen kwijt te raken. Meteen rennen naar de winkel dus? Dat hangt af van jouw eigen voorkeuren, want je moet jezelf voorbereiden op ouderwets moeilijke platformspellen die meer dan eens erg frustrerend kunnen zijn.