Casper Egas | vrijdag 7 Dec 2018, 11:23

De Doodle God franchise is al een tijdje gaande. Ditmaal mochten we aan de slag met Crime City en hoe dit ons bevallen is, lees je in deze recensie!

Doodle God: Crime City is zeker niet het eerste spel in de franchise, maar persoonlijk had ik er nog nooit een gespeeld. In Doodle God: Crime City moet je de juiste verbindingen leggen tussen gebeurtenissen, objecten, locaties en personen. Hiermee ontdek je weer nieuwe items en kun je verder associëren. De belangrijkste ontdekkingen worden op het scherm getoond in een steeds verder volplakte tekening. Levert dit uren plezier op, of is het niet veel leuker dan een kleurplaat?

Is goedkoop, oogt goedkoop

Doodle God: Crime City kost maar een slordige vijf euro. De verwachtingen hoeven daarom ook niet torenhoog te zijn. Helaas maakte dit spel mijn verwachten alsnog niet waar. Mijn eerste indruk was al negatief: na een bizar lange laadtijd kwam ik terecht in een lelijk en onhandig menu dat gemaakt lijkt te zijn voor touch screen. Daarna werd ik getrakteerd op een plaatje dat lelijk getekend is, maar ook nog in heel lage resolutie wordt weergegeven met grote zwarte borders eromheen. In een spel dat grotendeels gaat om de tekening is dat voor mij echt onacceptabel.

Gelukkig is de gameplay wel wat beter dan de presentatie. Het is slim om te beginnen bij de scenario’s. Deze heb je allemaal in een half uurtje (in totaal) makkelijk doorgespeeld. Je krijgt een aantal categorieën met plaatjes voorgeschoteld die je met elkaar kunt verbinden. Zo is een pistool en benzine samen een ontploffing en derhalve game over. Of neem nu graan en alcohol, wat samenbier maakt. In de helft van de scenario’s moet je criminele dingen doen en in de andere helft moet je juist de criminelen oppakken. Alles blijft overzichtelijk en meestal zijn er genoeg aanknopingspunten om plausibele links te maken.

Na de scenario’s is er nog de Crime City. Dit is de hoofdmodus van het spel met de tekening die steeds aangevuld wordt. Je kunt hierin geen foute keuzes maken die het einde van het spel betekenen. Je zult op den duur 288 elementen moeten ontdekken uit maar liefst dertig categorieën. Al snel wordt het zeer onoverzichtelijk en is het onduidelijk wat je nog met elkaar kunt verbinden. Tot overmaat van ramp wordt de volgorde ook steeds gewijzigd, waardoor je totaal de weg kwijtraakt. De te maken links zijn ook lang niet altijd even logisch, waardoor het al snel een klik-maar-raak-festijn wordt.

De makers van het spel hebben hun eigen zwakte door, want al snel word je om de oren geslingerd met hints. Deze kun je zo overvloedig gebruiken, dat ik op een gegeven moment ook daar maar wild op was gaan klikken. Beetje bij beetje wordt de tekening voller en voller en bij de gemaakte verbindingen staat ietwat tekst als toelichting. Toch is er geen verhaallijn en had ik aan het eind een weinig voldaan gevoel. Alle elementen gevonden, maar ik kreeg niet eens een leuk eindfilmpje of ook maar een felicitatie in beeld.

Conclusie

Doodle God: Crime City is een spel dat als concept leuk kan werken. Zoek verbindingen tussen elementen en los een misdaad op. Terwijl je dit doet, verschijnt er een steeds completere situatieschets op het scherm. Helaas is de schets lelijk en komt het spel grotendeels neer op lukraak klikken. Het spel mag dan wel niet duur zijn, maar ik denk dat je de uren die dit spel kost beter zou kunnen besteden.