Casper Egas | dinsdag 9 Mei 2017, 20:34

De definitieve versie van Dreamfall Chapters, dus inclusief alle hoofdstukken is nu uit op de Xbox One!

Dreamfall Chapters is een langverwacht vervolg op de in 2006 verschenen PC- en Xbox-titel Dreamfall: The Longest Journey, dat zelf een vervolg was op The Longest Journey vooor de PC. Dit vervolg is onder andere tot stand gekomen met een zeer succesvolle crowd funding-campagne. Dreamfall Chapters is tussen 2014 en 2016 al in vijf losse hoofdstukken op de PC uitgegeven, maar is nu als definitieve versie uitgegeven voor de Playstation 4, Xbox One en binnenkort ook voor de PC. Deze nieuwe versie bevat enkele bonussen, zoals een aantal verwijderde scenes en bevat een losse soundtrack cd. Ook is het spel grafisch bijgewerkt, met onder andere nieuwe modellen voor de personages. Het spel is beschikbaar voor een zacht prijsje van zo’n dertig euro.

Dreamfall Chapters is een volwassen adventure game, die de aandacht legt op karakterontwikkeling en een vrij complex verhaal. Het gaat hier dan ook nadrukkelijk niet om behendigheid en actie. Het is een lang en rustig verlopend spel met lange conversaties en puzzelelementen. Het verhaal is en de personages zijn diepgaand, maar ook dikwijls komisch.

Dromenland

Je speelt afwisselend als drie personages, waarvan er twee de hoofdrollen spelen. Het eerste personage, genaamd Zoë, ligt in coma. Ze bevindt zich in een stadium tussen leven en dood dat Dreamtime genoemd wordt. Ze hebt hier mensen die vast zijn geraakt in oneindige nachtmerries. Deze mensen maken namelijk gebruik van een soort apparaat dat ze kunstmatig laat dromen, enigszins vergelijkbaar met een soort virtual reality-brillen.

Op den duur wordt ze erop gewezen dat haar werk wel nuttig is, maar dat ze daarmee het achterliggende probleem niet kan verhelpen. Ze zal moeten ontwaken uit haar coma en haar ietwat eenzame leven weer op moeten pakken en moeten proberen te herinneren wat er in Dreamtime, tijdens haar coma is gebeurd, zodat ze in de echte wereld de achterliggende problemen kan aanpakken.

Het lukt om te ontwaken uit haar coma, waarna Zoë gaat wonen in Europolis met haar vriend. Deze stad is gebaseerd op een soort Oost-Berlijn uit de tijd van de Koude Oorlog. Het verhaal speelt zich echter ruim tweehonderd jaar in de toekomst af. Gedurende het spel zie je dat de politie steeds minder vrijheden geeft en dat de hoop op een positieve ommezwaai steeds kleiner wordt. Je leeft in een ware politiestaat. Ook raken steeds meer mensen verslaafd aan de door een alom aanwezig bedrijf (WATI Corp) gepromote Dreammachines. Mensen zijn niet meer bezig met het echte leven en gaan de straat niet meer op, ze zijn vrijwel permanent in namaakdromenland.

Zoë is actief in de campagne van de sociaaldemocratische partij. Ze hoopt dat deze partij meer vrijheden zal kunnen geven en WATI Corp zal aanpakken. Ze weet echter weinig meer van haar verleden in Dreamtime, waardoor ze constant in vertwijfeling is over het beste plan van aanpak.

Regelmatig wisselt het spel van perspectief, waarna je een totaal andere en lange tijd losstaande verhaallijn volgt in het op Middeleeuwse fantasiewerelden geïnspireerde Arcadia. Het wat ongebruikelijke homoseksuele personage Kian zit gevangen in de dodencel, wegens verraad. Hij was in het vorige deel van de reeks een belangrijke strijder voor een rijk dat door mensen geleid wordt. Dit rijk is zeer negatief tegenover magie en rassen die als magisch worden beschouwd. Kennelijk is Kian tot inkeer gekomen en heeft hij zich verzet tegen deze werkwijze en is zodoende in de gevangenis gekomen.

Voordat Kian echter ter dood gebracht wordt ontsnapt hij met behulp van de door Magicals bestuurde rebellengroep. Hij probeert vervolgens, min of meer gedwongen de rebellen te helpen in hun strijd tegen de menselijke bezetter. Deze bezetter voert gedurende het spel namelijk deportaties van Magicals naar ‘heropvoedingskampen’ op.

Tussen de hoofdstukken met Zoë en Kian zijn er tussenstukken met het bijzondere meisje Saga, dat woont in een magisch huis, waar ze nooit uit komt. Je ziet gedurende het spel verschillende fases in haar leven: baby, klein kind, puber, volwassen vrouw en oude dame. Haar rol in het overkoepelende verhaal wordt pas zeer laat in het spel duidelijk.

Volwassen thema’s

Zoals je aan de vorige paragraaf vast merkt heeft het spel een complex verhaal met bijzondere personages. Zowel het verhaal als de personages, en dan zeker niet alleen de hoofdpersonages, ontwikkelen zich steeds verder, waardoor het spel mij van begin tot eind wist te boeien. Het verhaal is opgedeeld in hoofdstukken, die samen vijf boeken vormen en meer dan twintig uur kosten om door te spelen.

Dreamfall is duidelijk niet gericht op kinderen met zijn volwassen thema’s. Het spel schuwt geen taboes en bespreekt verscheidene maatschappelijke issues. Zo komt homoseksualiteit op een smaakvolle en niet clichématige manier aan bod en worden de seksuele verlangens van vrouwen niet genegeerd. Ook onderdrukking en indoctrinatie komen veelvuldig aan bod. Zo is de link met het communisme en met het fascisme en nazisme makkelijk te trekken, compleet met een alternatieve vorm van Jodenvervolging (in dit geval van Magicals). Ook de maakbaarheid van de wereld en de rol die wetenschap en bedrijven daarin kunnen hebben aan de kaak gesteld.

Deze onderwerpen zijn natuurlijk grotendeels zwaar en beladen, maar het spel weet hier om een dergelijke manier mee om te gaan dat het nooit te heftig overkomt. Het spel kent namelijk ook veel komische momenten en personages, waardoor de luchtigheid in het spel wordt gebracht. In Arcadia is bijvoorbeeld een taveerne te vinden met de naam The Rooster & the Kitten, die in de volksmond gewoon The Cock & Puss genoemd wordt. Ook andere seksgerelateerde grapjes maakten mij geregeld aan het lachen. Ook personages zoals Shitbot, een robot die ongeveer niets goed doet, maar helemaal opgewonden wordt van lassen en Enu, een duidelijk op Kian geilende vrouwelijke magische rebel, zijn buitengewoon komisch. Alleen het personage Crow vond ik vaak wat teveel over the top, waardoor hij bij mij voor irritaties zorgde.

Meer dan alleen een interactief verhaal?

Zoals gezegd kent Dreamfall Chapters geen uitdagende gameplay. Het spel bestaat vooral uit het praten met personages, het kijken naar tussenfilmpjes, het vinden van objecten, het oplossen van puzzels en het verkennen van omgevingen. Zo nu en dan met er wat gesneakt worden, maar actie is zelden aanwezig. Het zijn vooral de keuzes die je tijdens de gesprekken maakt die een extra laag aan het spel toevoegen. Het principe is goed te vergelijken met Tell Tale Games en met Life is Strange; je maakt steeds keuzes die het verdere verloop van het spel beïnvloeden. Aan het eind van de eerste vier hoofdstukken wordt aangegeven wat de consequenties van jouw keuzes geweest zijn of nog zullen zijn en tonen wat andere spelers hebben gekozen.

Het zijn echt het verhaal en de personages die het spel boeiend maken en het spel dragen. Voor mij was dit meer dan genoeg, want het spel heeft mij zeer positief verrast. Als je de voorgaande delen gespeeld hebt, dan zal door terugkerende personages en verhaallijnen het spel waarschijnlijk nog leuker worden, maar het was voor mij als nieuweling alleszins goed te volgen.

Helaas wordt deze prachtige verhaallijn niet ondersteund met prachtige graphics. Grafisch ziet het spel er vooral gedateerd uit. De omgevingen zijn creatief en fantasievol, maar ogen alsof ze afkomstig zijn uit de vorige generatie. Gek genoeg is er toch dikwijls vertraging te bemerken en zijn kartelrandjes vaak storend. Ook zijn er regelmatig grafische glitches te zien en moet Dreamfall zeer vaak en langdurig laden. Vooral wanneer enkele tussenfilmpjes elkaar opvolgen, elk met eigen lange laadtijden kan dit op de zenuwen gaan werken.

Gelukkig kan hetzelfde niet gezegd worden van de afwisselende en sfeervolle soundtrack en de uitstekend ingesproken stemmen. Vooral de stemacteurs zijn in een game als dit zeer relevant, omdat op deze manier de diepgaande personages echt tot leven komen. Jammer genoeg bewegen de lippen van de personages niet op een overtuigende manier mee.

Conclusie

Dreamfall Chapters heeft mij zeer positief verrast. Het spel boeit van begin tot eind door het sterke verhaal vol maatschappelijk relevante onderwerpen, interessante en diepgaande personages en een goed gevoel voor humor. Ook het maken van keuzes, waardoor het spel al spelende verandert verhoogt de betrokkenheid van de speler. Actie is in Dreamfall echter vrijwel niet te vinden, waardoor dit zeker niet een spel voor iedereen zal zijn. Zoek je een spel voor een zacht prijsje dat je vele uren kan boeien met volwassen thema’s, dan is dit een dikke aanrader.