In de schaduw van Shadow of the Colossus

Het spel heeft steeds hetzelfde principe: je begint in een dorp of stad en moet daar de mensen en gebouwen beschermen tegen de Ravenii. Je kunt je gelukkig vlot voortbewegen, vooral wanneer je jouw zweep gebruikt om je op te trekken en over de daken en bomen springt. De hoogte in gaan is ook goed voor het overzicht, want mensen zijn verzameld rond blauwe kristallen. Deze staan wel op de radar als je dichtbij komt, maar van veraf spot je ze veel makkelijker vanaf een hoge toren. Je moet snel bij deze mensen komen, want anders zullen ze worden afgemaakt door de monsters. Kleine monsters, die Jackals worden genoemd zijn eenvoudig neer te meppen met je zwaard, maar komen veelvuldig terug. Beter is het vaak om de blauwe kristal te activeren en zo de mensen weg te teleporteren.

Het verslaan van de Jackals en het redden van de mensen doe je niet alleen om de (zij)missies te voltooien, maar doe je ook om niet te verliezen met een zogenaamde Extinction en om jouw speciale aanvalsmeter vol te laten lopen. Deze meter is namelijk cruciaal wanneer je het opneemt tegen de ogers. Helaas voelt het voortbewegen en het vechten niet echt lekker aan. Zo sprong ik dikwijls niet goed en mislukte het klimmen regelmatig. Het is niet dat de besturing ingewikkeld is, hij voelt alleen niet natuurlijk en wat lomp aan. Wanneer je echter er aan went en de smaak te pakken krijgt, dan is de voldoening om de tegenstanders badend in het bloed af te slachten groot.

De ogers hak je niet zomaar in de pan. Ze zijn namelijk niet alleen enorm groot, maar regenereren alsof het trollen waren. Vaak hebben deze reuzen wapenrusting om jou het leven zuur te maken. Ze vernietigen alles in hun pad en stampen met het grootste gemak enorme gebouwen en stadsmuren plat. Ook meppen ze jou soms met één mep dood. Meestal word je daarna echter zonder probleem in de buurt opnieuw neergezet. Alle burgers die sterven en alle gebouwen die gesloopt worden dragen bij aan een daling van de Extinctionmeter, die bij 0% een verloren missie betekent. Versla deze giganten dus snel! Het is een opvallend leuke uitdaging om ze te verslaan. Ontdoe ze van hun (steeds sterkere) rusting en hak hun ledematen af. Deze groeien terug, maar kunnen het makkelijker maken om de monsters te onthoofden. Met een verloren been ligt de oger namelijk meteen op zijn gat. Klim vervolgens als een soort versimpelde Shadow of The Colossus op zijn rug en maak hem een kopje kleiner. Dit principe herhaalt zich steeds, maar is in de basis in elk geval erg leuk.

De moeilijkheidsgraad begint vrij laag, maar stijgt al heel snel tot een zeer pittig niveau. De basis wordt hierbij maar matig uitgelegd, waardoor ik al bij een vroege missie veelvuldig verloor. Toen ik eenmaal de smaak te pakken had, werd Extinction echter een leuke uitdaging. Ik had voortdurend het gevoel te moeten multitasken. Je zou het liefst op meerdere plaatsen tegelijk zijn en de mensen redden, Jackals doden en de gebouwen beschermen tegen die ogers.

Steeds hetzelfde?

Extinction biedt een campagne van een redelijk aantal missies die onderhoudend is, maar ook niet verrast en wat willekeurig gegenereerd overkomt. De steden zijn meer een samengeraapt hoopje gebouwen met wat kristallen met mensen eromheen, dan dat ze echt overkomen als bewoonde plekken. Tussen de missies door krijg je punten, die je kunt verdienen met allerlei prestaties, inclusief optionele zijmissies (red twintig mensen, zorg dat er minstens 30% van de stad overblijft, hak zes stukken rusting van de ogers af enzovoorts). Deze punten kun je uitgeven om jouw vaardigheden te verbeteren. Het voelde voor mij alsof elke missie min of meer hetzelfde was en daardoor op den duur eentonig werden.

Daarnaast kun je de Extinction-modus spelen, waarbij je een stad moet beschermen totdat de stad kapot is of totdat je sterft. Dit is een kleine twist op de normale missies, maar niet genoeg om het spel fris te houden. Hetzelfde geldt voor de Skirmishes, die volledig willekeurig gegenereerde omgevingen en missies bevatten. Dit maakt het spel dus alleen extra willekeurig, terwijl het al eerder zo aanvoelde. Er zijn ook razend moeilijke Trials beschikbaar, waarin je snel en behendig mensen moet redden zonder dood te gaan. Als laatste zijn er dagelijkse uitdagingen, waarbij je met een timer bepaalde doelen moet halen, waarna je op een online leaderboard terecht komt. Al deze modi voegen helaas weinig toe, want het basisprincipe van het spel blijft te veel hetzelfde. Een mooie multiplayermodus had het spel een extra laag kunnen geven, maar die is helaas afwezig.

Het spel weet ook geen afwisseling te bieden met zijn audiovisuele presentatie. Het is niet dat Extinction een lelijk spel is, verre van zelfs. Alles oogt redelijk aantrekkelijk en loopt soepeltjes. De grote ogers zijn natuurlijk de eye catcher, maar verder is er weinig om echt enthousiast van te worden. De belichting oogt gedateerd en het slopen van de gebouwen is veel minder indrukwekkend dan het zou moeten zijn (zowel qua audio als visuele impact). Omgevingen zijn steeds vergelijkbare droge woestijnachtige kloven met gebouwen met een vergelijkbare bouwstijl. De muziek is passend en zorgt voor een spannende, avontuurlijke sfeer. De stemacteurs doen een acceptabele job.