Casper Egas | maandag 9 Jan 2017, 16:00

Super creatief, maar toch de plank misgeslagen?

Sommige ontwikkelaars gaan tegen alle logica en alle trends in en doen gewoon hun eigen ding. Dit kan geweldige, super creatieve resultaten opleveren, maar kan ook zorgen voor een zeer gedateerd product. Mordheim: City of the Damned valt helaas in de laatste categorie. De meeste console games zijn tegenwoordig extreem toegankelijk en maken het de speler makkelijk om te beginnen en bieden allerlei hulpmiddelen voor minder sterke spelers. In Mordheim hebben ze deze memo niet gehad, waardoor je als speler een grote doorzetter moet zijn om niet af te haken.

Ik wil niet zeggen dat de trend om videogames steeds gemakkelijker te maken en overal met pijlen aan te geven waar je wat precies moet doen, een goede is. Het kan namelijk overkomen alsof je als speler niet serieus genomen wordt en nooit meer zelf na mag denken. Naast al die hapklare brokken die ons als gamers voorgeschoteld worden, is er dus zeker plaats voor complexe games als Mordheim. Dit spel voelt in alles aan als een PC-game van tien jaar geleden. Ik moest echt even slikken toen het spel mij praktisch dwong om eerst een uur lang tutorials door te spitten, voordat ik kon beginnen. Een deel van deze tutorials bestaat uit kleine stukjes missie met lukraak geplaatste teksten om de basis uit te leggen. Een ander deel bestaat uit plaatjes met tekst en amateuristisch uitziende pijltjes om de extreem verwarrende gegevens die op het scherm getoond worden te verduidelijken. Om over de zeer lompe en onlogische besturing nog maar te zwijgen.

Kartels zo scherp dat je jezelf eraan bezeert

De presentatie is zeer lelijk en inefficiënt te noemen. De bekende facties uit de fantasy Warhammer setting zien er wel aardig uit, maar de stedelijke omgeving is erg onaantrekkelijk. De gebouwen zijn grauw en saai en lijken veelal op elkaar. Het lijkt daarbij alsof het spel in een heel lage resolutie weergegeven wordt en/of er geen anti aliasing-filter gebruikt wordt. De kartels geven het spel een zeer onaantrekkelijke look. Misschien heeft de ontwikkelaar er daarom wel voor gekozen om het beeld vol te plakken met talloze onoverzichtelijke stukken tekst en statistiek. Zonder de vele tutorials kun je er inderdaad niet mee uit de voeten.

Het scenario wordt in een goedkoop ogende, maar ingewikkelde introductie uit de doeken gedaan. Het komt er in het kort op neer dat er iets ernstig mis is gegaan in de stad Mordheim en dat verscheidene facties hier een slaatje uit proberen te slaan door te plunderen en krachtige kristallen te verzamelen voor hun eigen doelen. Het verhaal kwam echter met de Skaven (een soort ratachtige wezens) niet op gang, waardoor ik moeite had me door lange stukken achtergrondtekst te worstelen. Deze teksten worden wel uitgesproken, maar dit gaat zo traag dat je ondertussen een maaltijd kunt gaan bereiden.

Het heeft potentie?

De wat vlakke en minimalistische filmische muziek en zeer weinig indrukwekkende geluidseffecten zijn het vermelden amper waard. De presentatie van Mordheim mag dus wel als een ramp beschouwd worden. Ik ben ervan overtuigd dat de interesse nu van negen op de tien potentiële kopers wel weg zou zijn, maar liefhebbers van turn based strategy games kunnen beter blijven lezen, want misschien is Mordheim wel degelijk een spel dat je vele uren plezier kan bieden.

Hardcore diepgang

Presentatie en toegankelijkheid zijn dus helemaal mis. Ontwikkelaar Rogue Factor heeft heel wat goed te maken om dit spel nog de moeite waard te maken. Laat ik zeggen dat ze een heel eind komen. Als dit spel iets in je los maakt, dan kan je dit spel met gemak tientallen tot honderden uren spelen. Niet dat de afwisseling zo groot is, maar de missies duren lang, de campagnes duren vrijwel oneindig en je hebt vier verschillende facties om te kiezen. Daarnaast is er nog de mogelijkheid om tegen andere menselijke spelers te spelen in vriendschappelijke en in de campagne ingebedde gevechten. Helaas is het vinden van menselijke tegenstanders mij nooit gelukt.

In Mordheim: City of the Damned speel je met een groep huurlingen generieke en (enigszins) verhalende missies. De huurlingen moeten betaald worden, de factieleiding moet zijn kristallen op tijd geleverd krijgen en bovenal moet je levend blijven. De strijders kunnen namelijk langzaam maar zeker sterker worden wanneer ze meer ervaringspunten verdienen en betere wapenrustig tot hun beschikking krijgen. Gaat een strijder neer, dan kunnen tegenstanders wapens stelen en kunnen jouw veteranen voorgoed het leven laten. Het is dus zaak voorzichtig te zijn en rustig aan jouw team te versterker. Kun je jouw strijders niet meer betalen of kun je de baas zijn kristallen niet op tijd leveren, dan is zelfs de hele campagne ten einde.

Geen voldoening

Voorzichtig doen is echter makkelijker gezegd dan gedaan. In veel van de willekeurig gegenereerde tussenmissies begint jouw team namelijk verspreid door de stad en is het gemakkelijk om verrast door tegenstanders te worden. De stedelijke omgeving maakt het namelijk zo dat er overal tegenstanders verstopt kunnen zitten. Wanneer in een gevecht de tegenstander in de meerderheid is, kunnen troepen op de vlucht slaan en kan zelfs de missie voorbij zijn. Tussenmissies eindigen namelijk vrijwel altijd met een gebroken moraal bij één van de twee partijen. Het helpt dus om zo goed als het kan bij elkaar te blijven en slim samen te werken. Gebruik dus niet alle actiepunten om als een kip zonder kop de stad door te rennen op zoek naar schatten, maar verken in een slimme formatie stukje voor stukje de omgeving. Als het allemaal lukt kan het spel naast wat langdradig ook zeer onderhoudend zijn.

De verhalende missies bevatten nog enkele andere spelelementen. In deze missies is het scenario iets complexer en moet je bijvoorbeeld explosieve vaten verzamelen, deze op liften plaatsen en daarna kranen bedienen om een basis van de tegenstander op te blazen. Na meerdere gefaalde pogingen, door onduidelijke instructies en sterke tegenstanders, is de voldoening groot wanneer je na uren spelen eindelijk succes behaald hebt. Helaas was ik dit gevoel al snel weer kwijt toen bleek dat er niet eens een explosie te zien was en ik het moest doen met een nieuw stuk oninteressante tekst.

Al snel worden de missies zo moeilijk dat je niet meer verder komt zonder veelvuldig tussenmissies te spelen. Deze saaiere missies zijn echter ook dikwijls zeer lastig te winnen, waardoor je als speler steeds meer in de problemen komt. Zelfs toen ik door een bug ineens duizenden goudstukken had, bleef het spel te moeilijk voor mij om vlot verder te komen. Blijf je aanhouden en herspeel je missies keer op keer, zonder de pech te hebben dat jouw langdurig opgebouwde huurlingen het loodje leggen, dan kun je uiteindelijk verder komen. Je zal in elk geval engelengeduld moeten hebben om het einde van dit spel te kunnen zien.

Conclusie

Mordheim: City of the Damned is een zeer ontoegankelijk en lelijk spel. Er is een zeer specifieke doelgroep, die houdt van uitdaging, strategie, Warhammer en daarnaast veel geduld heeft nodig om van dit spel een goede aankoop te maken. Toch kan ik het spel ook geen dikke onvoldoende geven, omdat de diepgaande gameplay, met zeer lange spelduur ervoor kunnen zorgen dat je vele uren zoet kunt zijn. Ik heb het met vlagen naar mijn zin gehad met Mordheim, maar misschien had Rogue Factor toch iets meer met zijn tijd mee moeten gaan.