Toen ik aan Onrush begon, was ik alle zin bijna meteen kwijt. Ik dacht dat ik een racespel zou gaan spelen, maar dat bleek helemaal niet het geval te zijn. Een beetje boosten met een grote groep bots is niet half zo leuk als net als eerste de finish over komen na een spannende race. Ik moest me er echt toe zetten om door te spelen; werkelijk niets in het spel sprak mij aan.

Op een gegeven moment kon ik echter een knop omzetten en toch wat plezier maken met Onrush. Als je namelijk met andere menselijke spelers gaat spelen, dan is er wel degelijk spanning aanwezig. Het zou echt leuk worden als je met een grote groep vrienden zou zijn en echt als team kan opereren. Ik ken echter geen zeven vrienden met Onrush en ik denk dat ik niet de enige ben.

Van de modi vond ik Switch het leukste. Dat is het evenement waarin je begint op een motor en tegenstanders moet stukrammen en wanneer je zelf stuk gaat, in een steeds zwaarder voertuig mag plaatsmaken. Ben je echter drie keer stukgebeukt, dan tel je niet echt meer mee en wanneer dat voor jouw hele team geldt, dan heb je verloren. Tijdens alle modi ben je vrijwel voortdurend aan het boosten. Afhankelijk van het soort voertuig dat je kiest verdien je boost door verschillende dingen. Een van de belangrijkste bronnen zijn de zwarte neutrale voertuigen die je met een klein tikje al stuk kunt beuken en daarmee boost kan verzamelen. Bijkomend bijeffect is echter dat een toch al chaotisch spel nog veel rommeliger wordt.

Schreeuwende presentatie

De soorten voertuigen, elk met eigen krachten, zijn duidelijk geïnspireerd door populaire online shooters. Ook de personages die je kan kiezen, compleet met outfits en banners zijn vrijwel rechtstreeks gekopieerd. Je kunt nieuwe tricks, banners, outfits en liveries ontgrendelen door middel van lootboxes. Niet meteen weglopen nu, want in elk geval zijn ze alleen gratis te ontgrendelen door het spel te spelen.

Geen van de personages en voertuigen spreken mij aan. Alles is gestileerd, maar dan door een tweede rangs artiest. Het geeft een net niet gevoel. Ook de schreeuwerige presentatie, compleet met chaotische, drukke en onaantrekkelijke muziek wist mij allerminst te bekoren. Grafisch is het spel technisch gezien wel sterk. Zo kon ik op de Xbox One X kiezen voor een snaarstrakke framerate, of voor een acceptabele framerate, maar met een hoge resolutie. Ook zit het spel vol spectaculaire effecten en ontploffingen. Jammer genoeg krijg je deze vooral te zien in slow motion, want elke keer als iemand crasht volgt een lange slow mo (net als bij een kill cam), waardoor je de controle makkelijk verliest.

De tracks zijn heel groot en zitten vol sprongen en muren waar je tegenop kunt rijden. Ze zijn goed ontworpen, maar zien er niet heel realistisch, noch mooi gestileerd uit. Alles oogt wat kaal en onaantrekkelijk. De besturing is gelukkig echt zo slecht nog niet, maar ook nooit uitdagend. Je kunt gemakkelijk bijna de hele race blijven boosten en keihard door de bochten gaan. Er is een goed gevoel voor snelheid. Het maakt het spel in elk gevoel spectaculair en makkelijk voor beginners.