Casper Egas | Thursday 24 Oct 2024, 22:23
Twee klassiekers die los uitgebracht zijn, samen in een review op Xboxworld!
Gespeeld op Xbox Series X. Geoptimaliseerd voor Xbox Series.
De vraag naar nostalgie is tegenwoordig erg groot. Oude films krijgen remakes, er komen nieuwe versies van oude LEGO-setjes en tal van oude games verschijnen weer ten tonele. In principe heb ik daar geen problemen mee, want ik vind dat een goed product vroeger, vaak nu nog steeds goed is. Oude games en films kunnen minstens zo leuk zijn als nieuwe. Er ontstaat echter een probleem als er rereleases komen van producten die vroeger ook al niet zo sterk waren. Een slechte film in 4K, is immers nog steeds een slechte film. Hetzelfde geldt voor games, tenzij ze totaal onder handen worden genomen. Aero the Acro-Bat 1 & 2 zijn zulke spellen, die ook in 1993 en 1994 niet echt wisten te overtuigen. Een echte remake krijgen ze nu ook zeker niet, dus waarom worden deze games opnieuw uitgebracht? Tja, misschien dat ze hopen dat de nostalgische bril wat centen in het laatje brengt.
Dit is een dubbel review, want Aero the Acro-Bat en Aero the Acro-Bat 2 zijn los te koop voor 6 euro op de Xbox Store. Het eerste deel is al een poosje beschikbaar, maar de overzetting van het vervolg is nieuw. Later komt ook de spin-off, Zero the Kamikaze Squirrel er nog aan.
De Aero games zijn gemaakt in de tijd de mascotteplatformspellen een hype waren. Mario was een hit en later werd Sonic ook een enorme hit en toen wilde elk bedrijf zijn eigen mascottespel hebben. Van Bubsy the Bobcat, tot Awesome Possum en Aero the Acro-Bat, men wist het zo gek niet te bedenken. Vaak waren deze dieren echter slappe aftreksels van de geweldige Sonic games. Aero is gemaakt door Iguana Entertainment, een studio die lange tijd vooral sportspellen voor uitgever Acclaim maakte. Hier waren ze echter in dienst van Sunsoft, de uitgever die in het verleden, vooral op de NES verantwoordelijk was voor veel geweldige games. Ik zou zeggen dat ze ook deze games beter zelf hadden kunnen ontwikkelen, want bij Aero Games van Iguana zijn maar een matig succes te noemen.
In Aero speel je een vleermuis die bij het circus werkt met zijn troep, de Pepperoni’s. In het eerste deel hebben de meeste levels een echt acrobatenthema en moet je vaak allerlei kunstjes uithalen. Over een koord lopen, jezelf af laten vuren door een kanon, bungee jumpen, noem het maar op. Je kunt niet zoals in veel platformspellen gewoon op de tegenstanders springen (vaak clowns), je moet je dubbele sprong gebruiken. De tweede spring gaat schuin naar boven of onder met een schroef. Het eerste deel kan flink uitdagend zijn, doordat je niet vaak geraakt kunt worden en er overal punten in de levels aanwezig zijn die je in een keer doodmaken. Je krijgt wel een enorm aantal levens, dus dat maakt het wat meer haalbaar.
Het tweede deel is beduidend makkelijker en minder frustrerend. Toch weet ik niet of het spel daardoor veel leuker is geworden. De focus ligt meer op het vechten, dat niet het leukste deel van het spel is. Ook zijn de levels wat meer willekeurig in thema en ontbreekt veel van de acrobatiek. Waar slaat een fabriek en een heel raar discolevel op in een spel over een circus? In de basis zijn beide spellen zeker niet de slechte mascotteplatformspellen, maar ook echt geen hoogvliegers.
De overzettingen van de spellen zijn teleurstellend. Vreemd genoeg zijn de menu’s van beide games heel anders en zijn zelfs de opties voor screen filters in het eerste deel uitgebreider dan bij deel 2. Beide menu’s zijn zeer slordig en lelijk, maar vooral bij Aero 2 is het niet om aan te zien met lelijke fonts en uit verband getrokken box scans. Er is wat oud artwork te zien en de Super Nintendo doosjes zijn gescand, maar daar houdt het wel mee op. De Achievements zijn zeer simpel en bij het tweede deel zelfs beperkt tot voltooi level 1-1, voltooi level 1-2 etc. Daarbij ontgrendelden er twee bij mij niet.
Het is wel prettig dat je nu de spellen waar je maar wilt kunt opslaan en dat je de spellen terug kunt spoelen. Dit maakt het laagdrempeliger om ze te spelen, want voor platformspellen zijn ze best lang en pittig. Al lijken de games langer dan ze daadwerkelijk zijn (enkele uren), omdat ze niet zo heel enerverend zijn om te spelen.
Jammer is dat je niet zoals bij veel nieuwe uitgaven van retro games kunt kiezen uit verschillende versies van de games. Je krijgt de SNES-versies en verder moet je niet zeuren. Als dit duidelijk de beste versies van de spellen zouden zijn, zou dit jammer, maar geen ramp zijn. Maar ik betwijfel ten zeerste of dat wel het geval is, met name van Aero the Arcro-Bat 1. Ik heb zelf de originele Mega Drive spellen naast deze conversies gespeeld om ze te vergelijken. Helaas heb ik niet de originele SNES releases om te zien of de problemen ontstaan zijn in de overzetting of dat deze versie vroeger al wat issues had.
In het eerste deel valt op dat de SNES versie ietwat betere muziek heeft en dat de kleuren hier en daar iets anders zijn dan de Mega Drive versie. De gameplay is echter veel prettiger op de Mega Drive, want met de Nintendo-versie voelt alles wat glad en weinig precies aan. Ook lijkt de framerate slechter, waardoor het moeilijker is om snel te reageren. Nu is Aero 1 best een moeilijk spel dat veel van je reacties vraagt, waardoor deze gameplayverschillen erg relevant worden. In de nieuwe (SNES) versie ging ik vele malen vaker dood dan op mijn oude Mega Drive. Dit zorgde voor veel meer frustraties. Er waren stukken die ik in een keer haalde op de SEGA, terwijl ik ze op de Xbox wel tien keer moest proberen. Natuurlijk kun je in de nieuwe versie ook opslaan en terugspoelen, maar als dat een fix is voor slechte gameplay, dan vind ik dat een matige oplossing.
In Aero the Acro-Bat 2 is het niet zo duidelijk welke versie gekozen had moeten worden. Ik had in de nieuwe (SNES) versie soms problemen dat mijn knoppen dubbel werden geregistreerd, waardoor ik meteen de dubbele sprong maakte. Dat was irritant en niet voorkomend op de Mega Drive. Maar aan de andere kant is de muziek echt een stuk beter dan de zeer matige tunes die je op de SEGA hoort. Dat gezegd hebbende, is het sowieso al geen geweldige soundtrack. Ook grafisch zijn er extra effecten, zoals mist, in de SNES versie aanwezig en zijn vooral de achtergronden die gemaakt waren met de in de tijd dure Silicon Graphics Work Stations, echt wel mooier op de Nintendo. Toch zou ik zeggen, laat de speler gewoon kiezen of maak een nieuwe versie die het beste van beide versies combineert.
Beide Aero the Acro-Bat spellen waren vroeger al matige voorbeelden van de mascottehype. Met deze liefdeloze en kale overzettingen wordt er ook geen nieuw leven in de franchise geblazen. Je kan zeggen dat met zes euro de prijs in elk geval redelijk is, zeker als je beschouwd dat Aero the Acro-Bat 2 een dure cartridge is geworden om origineel te verkrijgen. Ik zou beide spellen links laten liggen, maar als je er toch een wilt kopen, dan is het om het even of je gaat voor het eerste of tweede deel.