Tim Colman | dinsdag 3 Aug 2021, 12:00

Chivalry II is een game met multiplayer-actie, die zich in de middeleeuwen afspeelt. Lees hier de recensie!

Gespeeld op Xbox Series X.

Chivalry II is een onstuimige, bloederige en slapstickachtige multiplayer-actiegame die misschien een beetje te chaotisch is voor zijn eigen bestwil. De game biedt een unieke ervaring, omdat het lijkt te bestaan uit twee helften die ongemakkelijk tegen elkaar zijn aangedrukt: een goed doordacht melee-systeem, met parries, riposts, schijnbewegingen, en variabele snelheid aanvallen is geschoven tegen de absolute onzin van vierenzestig mensen die schreeuwend op elkaar afrennen, met nul strategie of enige tactiek voor ogen: gewoon knoppen rammen, mensen doden en héél misschien in de buurt van een objectief komen.

Kanonnenvlees

Misschien verrassend, maar de vreemde combo is zeker geen slechte keuze over de hele lijn. De gevechten zijn zo goed dat een ervaren speler zich staande kan houden tegen overweldigende tegenstanders, klappen met bovennatuurlijke snelheid kan pareren en ontwijken om dan vervolgens groepjes van minder sterke krijgers in tweeën kan splijten met een paar machtige zwaaien. Andere spelers rennen gewoon het gevecht in om hun hoofd op slag van hun lichaam te laten scheiden. Het ene moment ben je samen met je medesoldaten bezig aan een glorierijke aanval, het volgende moment zie je hoe ze hun armen verliezen, worden bestookt met een reeks projectielen (levende kippen, gekookte kalkoenen, aambeelden, mestballen), of worden weggevaagd door ballista-vuur en verdwaalde katapultprojectielen.

Dit is precies hoe middeleeuwse gevechten er in werkelijkheid aan toe gingen, of tenminste toch in mijn hoofd waarin de geschiedenislessen ver weg zijn. Ik heb talloze nieuwe manieren ontdekt om kills te scoren: hooivorken, hoofden van andere spelers, gebroken stukken ladders en vlammende kippen. Vijanden gingen net als in de film 300 het klif af, ik heb mezelf in een katapult gehezen en me zo achter vijandige linies gekatapulteerd en duellen met slecht één arm alsnog gewonnen. Alles wat je je in je meest wilde fantasie kan voorstellen tijdens een middeleeuwse gevecht kan je uitvoeren in Chivalry II. Het is simpelweg de meest complete moordsimulatie met ridders. Waar je in de meeste games een aanzienlijke machtspositie inneemt ten opzichte van de gewone burger, ben je in Chivalry gewoon koren op de molen: één van lichamen uit een eindeloos aanbod die op doel worden gestuurd en die langzaamaan het hele slagveld vullen met vlees, botten en bloed. Er is alles aan gedaan om ervoor te zorgen dat je elk leven iets te doen hebt, of dat nu de eerder genoemde gooibare voorwerpen en wapens zijn die de kaart bezaaien, of de bedienbare katapulten, ballista's en meer.

De doelstellingen en maps zijn ook vrij gevarieerd - het gaat van rechtstreekse deathmatches die worden uitgevochten op sfeervolle, mistige vlakten tot belegeringen om de poorten van een kasteel te ontmantelen van de belegeringswapens. Eén bijzonder leuke map belast aanvallers zelfs met het stelen van goud, of in ieder geval het helpen van NPC's om dat te doen terwijl iedereen vloekt op die verdomde boogschutters. Hoewel er geen enorme variëteit aan maps is, hebben ze wel elk een uniek design en uitzicht: van bloedhete modderige slagvelden met opgeknoopte of een frontale aanval op een kasteel aan een kustlijn tijdens een frisse ochtendschemering.

Klasse zonder boog

Wat de gevechten zelf betreft zijn er vier klassen in het spel: boogschutter, voorhoede, voetvolk en ridder. Elke klasse heeft zijn eigen subklasse met specifieke uitrusting en inzetbare voorwerpen, dus terwijl een ridderofficier toegang heeft tot een healingsysteem voor hele zones van het slagveld via z’n hoorn, heeft de wachter een schild en een banier die je kunt neerleggen om bondgenoten na verloop van tijd te genezen. Elke subklasse heeft ook toegang tot een set primaire en secundaire wapens, allemaal met hun eigen voor- en nadelen, en dat is waar de gevechten beginnen te schitteren.

Boogschutters zijn misschien wel de enige frustrerende klasse om tegen te spelen, en de meeste van mijn sterfgevallen komen van afstandsaanvallen. Er is een harde limiet op het aantal boogschutters dat elk team kan hebben, en hoe erg het ook is om midden in een duel dat je aan het winnen was te worden gedood door een verdwaalde pijl, het is nog bevredigender als je erin slaagt een boogschutter te isoleren en zijn armen af te hakken.

Er zijn een handvol manieren om aan te vallen in Chivalry II: basisslagen, zware slagen, overheads en steken die kunnen worden omgezet in zware varianten. Je kunt ook bewegingen blokkeren en ontwijken, en als je dat op het juiste moment doet en een aanval opvolgt, verandert de aanval in een riposte die alle inkomende aanvallen afketst - althans, dat is de belofte, maar netcode- en lag problemen zorgen ervoor dat het niet altijd goed werkt. Gezien het vooral over slagen uitdelen gaat lijkt het alsof de veldslag zelf snel eentonig dreigt te worden, maar er is toch een behoorlijke dosis nuance in het spel. Vroeg zwaaien kan je een voordeel opleveren, maar behendige spelers zullen goed opletten en laat blokkeren. Als je onder een klap door duikt, kun je vrijuit terugslaan, als je je in een zwaai begeeft, versnel je je tegenstander en als je je afwendt, vertraag je je tegenstander.

Blunt force trauma

Elk wapen in het spel heeft ook zijn eigen voor- en nadelen: zwaarden zoals longswords en falchions zijn sneller en hun zwaaien gaan zelfs door als ze de vijand raken. Stompe wapens zoals strijdhamers en knotsen stoppen bij contact, maar richten enorme gezondheidsschade aan en slaan sneller de wind uit de vijand. Paalwapens hebben een groot bereik, maar als een tegenstander binnen je bereik kan komen, wordt dat een nadeel als ze van dichtbij bestoken. Als al het andere faalt, kun je zo'n beetje alles gooien wat je in je handen kunt krijgen, en zoals gezegd is het vrij eenvoudig om wapens van de kaart te scharrelen.

De combat is helaas zowel het hoogtepunt als het dieptepunt van het spel. In tegenstelling tot grote tegenhanger Mordhau ontbreekt een speciale duelstand. In plaats daarvan wordt het een chaos en een bloedbad, waardoor het moeilijk is om de kneepjes van het vechten onder de knie te krijgen. Het gevaar komt van overal en is zeer onvoorspelbaar. Ik werd tegen een muur gespietst, kreeg een aambeeld op m’n hoofd tijdens een duel of kreeg losweg m’n hoofd eraf gekapt door een hellebaard. Met vrienden wordt de game ongetwijfeld een feest van geschreeuw en gelach als je aanvallen coördineert. Het kan ondanks het geweld heel grappig worden, het is een slapstickachtige futiliteit om je doel voorbij te schieten, het geeft een gevoel van kameraadschap als een golf teamgenoten samenkomt en ze allemaal schreeuwen als ze recht in de boog van een steen uit een katapult worden gegooid. Het kan ondanks het geweld heel grappig worden: het is een slapstickachtige futiliteit om je doel voorbij te schieten en het geeft een gevoel van kameraadschap als een golf teamgenoten samenkomt en ze allemaal schreeuwen als ze recht in de boog van een steen uit een katapult worden gegooid. Er zit bijna een element van opvoering in, een soort grimmig, gewelddadig rollenspel in het leven van een van de vele naamloze infanteristen die de dood in worden gestuurd, meestal doorboord door een pijl van een laffe schutter.

Conclusie

Chivalry II is een soms verwarrende, bloederige en vaak slapstickachtige multiplayergame waarin de chaos soms net iets te veel de overhand neemt. Een duelmodus is misschien nog het grootste gemis waardoor het de finesse van z’n concurrenten mist. De boogschutters zijn nog m’n grootste ergernis omdat ze keer op keer de fun uit de game en de gevechten zuigen. Ben je into middeleeuwen en kan je met een groep vrienden het slagveld op, dan is Chivalry II wel een solide aanrader voor een paar avondjes ruwe, rauwe fun.