Casper Egas | zaterdag 28 Nov 2020, 9:00

Devil May Cry is ook beschikbaar op Xbox Series! Geniet nu van deel 5, dat vorig jaar uitkwam op de vorige generatie consoles.

Gespeeld op Xbox Series X. Alleen speelbaar op Xbox Series S/X.

Capcom is de laatste jaren goed bezig. Vrijwel al hun recente releases werden goed ontvangen door de pers en door de fans. Zo ook Devil May Cry 5, dat door velen gezien werd als een revival van de franchise. Nu is er Devil May Cry 5: Special Edition, speciaal voor de nieuwe spelcomputers. Ik ben zelf geen echte veteraan van de serie en heb alleen de eerste twee delen een stukje gespeeld. Ik was dan ook benieuwd of deze nieuwe editie me zou kunnen bekoren.

Super stijlvol

Deze nieuwe versie van Devil May Cry 5 kent enkele uitbreidingen ten opzichte van de release van vorig jaar. Zo is het nu mogelijk met het extra personage Vergil te spelen, kun je de snelheid van het spel met twintig procent verhogen en kun je een extra hoge moeilijkheidsgraad kiezen. Leuk dus voor de echte experts. Ook voor deze groep is de Bloody Palace-modus, waarin je wordt uitgedaagd om de bovenste verdieping te bereiken. Om eerlijk te zijn vind ik deze upgrades niet geweldig en ook zeker niet genoeg om mensen het spel opnieuw te laten kopen; ook niet voor de vraagprijs van slechts veertig euro. Het nieuwe personage is ook met de oude versie los te koop. Misschien dat de uitbreidingen genoeg zijn voor mega fans die echt graag een nieuwe uitdaging willen.

Gelukkig heeft het spel ook een grafische oppoetsbeurt gehad. Ten eerste is er een 120 fps modus voor geweldige souplesse, maar helaas heb ik geen televisie die deze functie ondersteunt. Daarnaast is er op de Xbox Series X ook ray tracing toegevoegd om de reflecties te verbeteren. Ook is de resolutie hoger dan ooit (als je niet kiest voor 120 fps). Ook de laadtijden zijn aanmerkelijk korter. Op de Series S heb je helaas geen ray tracing en is de resolutie lager, waardoor de grafische upgrade dan eigenlijk niets meer voorstelt. Ik vind het spel mooi, maar dat is grotendeels te danken aan het feit dat het origineel al mooi was. De reflecties zijn een toffe toevoeging, maar verwacht geen verschil van dag en nacht tussen de oude en nieuwe graphics. Je ziet vooral aan de texturen dat het spel toch al wat gedateerd is.

De stijl van Devil May Cry is vooral waarin het spel uitblinkt. De levels zijn tof ontworpen, de belichting is mooi, de metalmuziek past goed bij het geheel en vooral de monsters en personages zien er subliem uit. Er zijn weinig spellen waarin de personages zo goed ogen. Ze zijn aan de ene kant erg realistisch, maar aan de andere kant ook vol fantasie. Het spel draait heel stabiel en ik ben geen enkele bug tegengekomen. Oog voor detail heeft Capcom dus wel. Je kunt ook wel zien dat dezelfde engine gebruikt is als bij de remakes van Resident Evil 2 en 3. Hopelijk krijgen die titels ook nog een upgrade.

Knoppen rammen maar!

Je speelt het verhaal afwisselend met drie personages, Nero, V en Dante of met alleen het nieuwe personage Vergil. In de campagne wordt meestal voor je gekozen met wie je moet spelen, maar bij het herspelen van levels heb je veel meer keuze. Het verhaal draait de enorme demonenkoning Urizen, die een arm van Nero en het bijzondere zwaard Yamato heeft afgenomen om onverslaanbaar sterk te worden. Met deze nieuw verkregen kracht probeert hij de hele wereld over te nemen. Je neemt het keer op keer tegen hem op, maar hij blijkt voor alle helden wel erg lastig om te verslaan. Ondanks dat het thema nogal duister is, vind ik dat het spel een vrij lichte toon heeft. Er worden veel grapjes gemaakt met een wat bizarre Japanse vorm van humor. Zo hebben de personages een vrouw als bondgenoot met een camper. Ze maakt steeds spullen voor de helden en komt steeds als je haar belt; zelfs als je jezelf ergens in de onderwereld bevindt.

De gameplay is simpel van aard. Vrijwel alle knoppen op te controller worden gebruikt en dat lijkt erg pittig, maar het spel laat je beetje bij beetje wennen aan de verschillende aanvallen. Ook blijft het zo dat het niet zo gek veel uitmaakt welke krachten je precies gebruikt. Over het algemeen kom je een heel eind met knoppen rammen. Het is zelden nodig om het spel slim te spelen, een beetje schieten en een beetje meppen, terwijl je wat aanvallen ontwijkt is vaak genoeg.

De hele structuur van het spel maakt dat het ook snel eentonig kan worden. De levels ogen heel gaaf, maar bevatten op enkele geheimen en wat korte platformstukken vooral een pad van kamer naar kamer. In elke kamer gaat de deur op slot en moet je alle tegenstanders verslaan om verder te kunnen. Dit gaat zo het grootste deel van het spel door. Het helpt wat dat elk personage duidelijk anders speelt: Dante, die je pas halverwege het spel mag spelen, kan wisselen tussen wapens en speciale vaardigheden en vecht soepel met zijn pistolen en zwaard of handen. Nero vecht anders, omdat hij langzamer slaat, maar sneller beweegt, doordat hij met een ketting met grijper snel kan voortbewegen of tegenstanders naar zich toe kan trekken. Hij kan wapens in de plaats van zijn afgehakte arm zetten, maar deze vond ik niet al te veel toevoegen en soms ronduit bizar (het kanon van Mega Man?). V is helemaal apart, omdat hij zelf vrijwel niet kan vechten en zijn monsters voor zich laat strijden. Hij moet alleen de laatste tik geven om vijanden echt te verslaan. V vond ik het beste personage, maar ook het meest eentonige personage om te spelen. Je bent dan echt aan een eind op de knoppen aan het rammen. Vergil is een snel personage dat vooral van dichtbij sterk is. Hij kan ook een demoon oproepen die als een soort schaduw van hemzelf vecht en hij kan zelfs de vorm van V aannemen.

Dit spel had zoveel leuker kunnen zijn als het wat interessanter in elkaar had gezeten. Het vechten is wel leuk en goed uitgevoerd, maar er is te weinig diepgang en variatie. Wat leuke puzzels, rustige stukken tussen al het vechten door of interessantere behendigheidsstukken. Voor mij werd het nu na enkele levels spelen eentonig. Dat is op zich niet erg als je de twintig levels met een paar per keer door wilt spelen, maar het is in elk geval niet zo’n titel die ik maar niet neer kon leggen.