Casper Egas | Saturday 13 Sep 2025, 21:20

Lees hier onze recensie van Echoes of The End!

Gespeeld op Xbox Series X. Alleen beschikbaar voor Xbox Series S/X.

Echoes of the End is een actie-avonturenspel in een fantasiewereld met een derde persoonsperspectief. Nee, niet meteen weglopen, ik weet dat er tegenwoorden honderd van dat soort spellen per jaar uitkomen. Misschien is het leuk om te weten dat dit spel het debuut is van de IJslandse studio Myrkur Games. De IJslandse invloeden merk je heel goed aan het spel, en dat is dan weer niet zo afgezaagd. Deze game is ook behoorlijk ambitieus voor een nieuw team en laat de prachtige belichting van de Unreal Engine 5 goed zien. Ook met de focus op puzzels probeert men het spel te onderscheiden van de massa.

Komt het einde nabij?

Je speelt als Ryn, een zogenaamde Vestige, oftewel een magiër die mystieke krachten uit het verleden beheerst. Deze vestiges zijn erg belangrijk om het rijk veilig te houden, maar zijn ook erg gevaarlijk en kunnen met een simpele aanraking anderen al verwonden. Ryn is daarom beschermd opgevoegd door haar vader en heeft een jeugd gehad die vooral bestond uit training. Helaas is haar vader, tevens de leider van het land, net overleden. Daarom is haar halfbroer terug naar huis gekomen, na vele jaren ver weg gewoond te hebben. Ze moeten nu samen bedenken hoe het verder moet, en dit heeft nogal haast nadat ze er achter komen dat een buurland een invasie begonnen is. Normaal gesproken zou een dergelijke invasie kansloos zijn, maar de Reigendals hebben ook een vestige (Zara), die misschien nog wel meer kracht heeft dan Ryn en de stabiliteit totaal kan verstoren.

Al snel had ik helemaal geen zin meer in Echoes of the End. De puzzels en gevechten waren eenvoudig, zodat een speler het spel rustig kan leren, maar daardoor ook saai. Maar het was vooral het hoofdpersonage dat mij meteen tegen ging staan. Al wil je een voorbeeld van een arrogante, onaardige, afstandelijke girl boss hebben, nou dan krijg je die. Misschien hebben ze in IJsland nog niet gezien dat het publiek dat soort personages inmiddels begint uit te kotsen. Je hoeft natuurlijk geen scriptschrijver te zijn om te weten waar het verhaal naar toe gaat. Gedurende het avontuur zal Ryn natuurlijk langzaam gaan ontdooien.

Een vreemde keuze is dat je het hele spel met een metgezel speelt. Aanvankelijk is dit je broer Cor, maar later is het een oudere man met een mysterieus verleden, genaamd Abram. Het is natuurlijk wel makkelijk dat er hierdoor makkelijk gekletst kan worden over en weer, zodat het verhaal uit de doeken gedaan wordt, maar het voelt ook wat lui om het zo op te zetten. Het andere personage vecht ook wel hier en daar wat mee, maar is nooit echt belangrijk, behalve bij de puzzels. Wat ik heel gek vind, is dat een spel waarin je in negen van de tien chapters samen bent met een ander, dat coöperatief spelen geen optie is. Dit had heel leuk kunnen zijn; kijk maar naar Split Fiction!

Pracht en praal als front

Op het eerste gezicht oogt Echoes of the End prachtig. De omgevingen zijn wijds en de landschappen zoals gletsjers, ijsvlakten, bossen en vulkanen zijn origineel en indrukwekkend. Ook de belichting is subliem, met sterke schaduwen en helder zonlicht. Ook de binnenlocaties zijn er aantrekkelijk uit, maar overtuigen iets minder. Toch verrast het spel echt voor een relatief kleine productie van een nieuw team.

Helaas blijft de illusie niet overeind, want als je wat meer kritisch gaat kijken, dan zie je dat het detailniveau tegenvalt en dat er overal onzichtbare muren te vinden zijn. Ook kun je goed identificeren dat de spelomgeving is opgebouwd uit steeds terugkerende elementjes, die dan als blokken in elkaar zijn gezet. Ook de audio helpt niet mee: de muziek is wel sterk, maar de geluidseffecten vallen in het niets. Zo kun je naast een waterval staan en hoor je slechts een zacht gekabbel. De omgeving voelt doods en niet alsof er echt mensen zouden leven. Het is een typische game-omgeving.

Hakken en... nadenken

Het vechten in Echoes of the End werkt vrij goed. Je kunt lekker hakken met je zwaard, maar echt beter worden doe je door de goede combinaties te leren en door goed te ontwijken en te blokkeren. Je hebt ook magie tot je beschikking en het blijft daarmee leuk om tegenstanders op te pakken van een afstand en keihard tegen elkaar aan te rammen of over een klif te gooien. Het is even wennen, maar na enkele uren spelen had ik het helemaal onder de knie en zag ik regelmatig de heftige (en grappige) finishing moves terug. De moeilijkheidsgraad heeft een goede balans, met relatief sterke bazen die je echt weten uit te dagen. Het is wel een beetje jammer dat de gevechten op den duur in herhaling vallen. Er is steeds een afwisseling tussen een transitiestuk met veel behendigheidsuitdagingen zoals in Tomb Raider en dan weer een puzzel of vechtstukje. De tegenstanders staan daarbij vrijwel altijd bij elkaar in een specifiek voor deze functie gemaakte arena.

Het waren voor mij de puzzels die het spel echt leuk maakten. Al moet ik zeggen dat de mix van elementen wel nodig is om het geheel overeind te houden. De puzzels doen wat denken aan een kruising van Tomb Raider en Resident Evil. Je moet vaak echt goed om je heen kijken en de omgeving analyseren. Na een poosje, soms met wat gefaalde pogingen, kom je eigenlijk altijd zelf bij de oplossing. Het is knap dat de puzzels vaak precies moeilijk genoeg zijn. Mocht je er echt niet uitkomen, dan kun je overigens ook om hints vragen. Gelukkig worden deze niet aan je opgedrongen! Ook bij de puzzels kan echter gezegd worden die immersie niet het doel was. Want alles voelt aan als een computerspel. De elementen zijn precies zo opgebouwd dat de (super onlogische) puzzel netjes uit komt en elke keer als je een nieuwe kracht krijgt, heb je die toevalligerwijs het hele volgende hoofdstuk overal nodig. Toch wist het spel mij best te boeien en was de ruim 16 uur speeltijd passend.