Casper Egas | Saturday 18 Oct 2025, 2:58

De klassieke strategische RPG Final Fantasy Tactics is nu te spelen op je Xbox. Lees onze recensie!

Gespeeld op Xbox Series X. Alleen beschikbaar voor Xbox Series S/X.

Final Fantasy Tactics is een spin-off van de Final Fantasy franchise, waarbij de battles beurtelings op een strategische slagveld worden uitgevochten. Het spel kwam in 1997 uit, maar is toen niet in Europa op de markt gekomen. In 2007 kwam het spel naar de PSP, met de subtitel The War of the Lions, wel naar ons toe en tegelijk waren er wat verbeteringen aan het spel aangebracht. De nieuwe Final Fantasy Tactics: The Ivalice Chronicles, ja het rolt van je tong, is daar weer een remaster van. Ik ben geen groot fan van Final Fantasy, maar wel een echte liefhebber van strategische roleplaying games. Toen ik de zeer positieve reacties zag die het origineel had gekregen, was ik erg benieuwd geworden naar dit spel. Helaas werd mijn avontuur al snel een hele grote struggle.

Vast niet de laatste fantasie

Als je deze versie voor zestig euro koopt, krijg je sterk op de oorspronkelijke PlayStation lijkende versie en de nieuwe remaster, die The Ivalice Chronicles wordt genoemd. De nieuwe versie heeft een meer heldere weergave van de beurtvolgorde, animerende karakterportretten, een gemakkelijkere modus, een nieuw intro- en outtro-filmpje, ingesproken stemmen en de resolutie is veel hoger. Er zit een soort filter over de graphics, dat me aanvankelijk niet zo aansprak. Maar ik moet zeggen dat ik het na verloop van tijd niet meer zo zag en als ik het vergelijk met het origineel, vind ik dat het een stap vooruit is. Je kunt aan alles nog duidelijk zien dat het spel ooit gemaakt is voor de PlayStation 1, maar dat heeft ook zo zijn charme. De personages zijn 2D en animeren heel leuk en dat geeft de personages echt karakter. Dat is uiteindelijk belangrijker dan de simpele 3D-slagvelden.

Maar om nou te zeggen dat alle registers open getrokken zijn om Final Fantasy Tactics te moderniseren? Dat vind ik niet. Er is een soort halfslachtige ‘fix’ voor de camera, die uiteindelijk geen verschil maakt. Het is echt bizar hoe slecht de actie in beeld wordt gebracht; welke hoek je ook kiest, je ziet altijd iets niet goed. Ik zou zeggen dat de belangrijkste toevoeging de goed ingesproken stemmen zijn, want het verhaal en de personages zijn echt de sterkste punten. Daarnaast is de toevoeging van een makkelijkere modus ook heel erg nodig geweest, maar helaas is de uitwerking niet goed genoeg.

Game of Thrones

Het verhaal draait om Ramza, een bastaardzoon van een legendarische edelman uit een beroemd huis. Je vader ligt echter op zijn sterfbed en met het sterven van de koning breekt er al snel een enorme oorlog uit tussen twee huizen die de macht willen grijpen. Deze huizen worden de White Lions en de Black Lions genoemd, maar zijn gelukkig niet gewoon goed tegen kwaad. Een deel van de personages is opvallend gelaagd voor een videogame en er zitten heel wat twists in het verhaal om het leuk te houden. Ramza is vaak wel een beetje te veel een brave hendrik, maar gelukkig zijn er ook vele andere personages met elk een eigen motivatie. Er zit ook een element in van het volk tegen de adel, een soort revolutie om de macht in handen van de gewone man te brengen. Ook de kerk speelt een rol, want er is een legenda over twaalf helden, die met behulp van speciale kristallen de verlossing brachten. Uiteindelijk kan je zeggen dat het overkoepelende thema duidelijk macht is, waardoor de overeenkomsten met Game of Thrones / A Song of Ice and Fire groot zijn.

De muziek past goed bij een spel als dit, maar wist mij niet bijzonder te boeien. Sommige mensen zeggen dat het behoort tot hun favoriete soundtracks allertijden, dus smaken verschillen. Slecht is het in elk geval niet. Vooral de Brits klinkende stemacteurs wisten voor mij het verschil te maken.

Wat een worsteling!

Ik zou willen dat ik kon zeggen dat ik genoten had van Final Fantasy Tactics, maar dat is echt niet waar. De basis vind ik leuk en het verhaal en de personages boeien echt wel. Soms had ik het wel naar mijn zin en kreeg ik de smaak te pakken, maar vaker was ik zwaar geïrriteerd en gefrustreerd. Ik heb zelfs wel eens hardop lopen schelden op het spel, terwijl ik een heel geduldig iemand ben. De problemen zijn veelvuldig, maar natuurlijk zal ik mijn best doen om ze goed te beschrijven.

Het eerste probleem is dat de slagvelden altijd heel klein en eenvoudig zijn. Er zijn zelden bijzondere elementen aanwezig, waardoor de op zich goede basis al snel in herhaling gaat vallen. De omgevingen zijn gewoon simpel en statisch, dus het gaat vrijwel alleen maar om de topografie en de tegenstanders. Natuurlijk is er een bekend grid-systeem, waardoor je precies kunt zien hoeveel stapjes je nog kan zetten en of de personages gevaar lopen. Deze strategie is belangrijk, want het spel is ongelooflijk onvergeeflijk.

Veruit het grootste probleem is de moeilijkheidsgraad. Niet alleen is het spel normaal gesproken gewoon te moeilijk, waardoor je veel saaie battles moet grinden, het is ook vaak niet eerlijk naar de speler. Een lang spel van tussen de veertig en vijftig uur zou niet zoveel herhaling moeten bevatten. Elke keer battles opnieuw verliezen, om vervolgens maar weer een half uur te gaan grinden vind ik simpelweg niet leuk. Soms kreeg je zelfs een keten van battles voorgeschoteld, waarbij als je bijvoorbeeld het derde gevecht verliest en echt niet verder komt, je terug naar de wereldkaart moet en je al je XP en items uit die campagne weer kwijtraakt. Over kwijtraken gesproken; als een personage sterft en niet binnen drie beurten geholpen wordt, dan is deze voorgoed verloren. Dan kun je dus weer lekker opnieuw iemand gaan levelen. En als je dan ook ziet dat de tegenstander dikwijls expres eerst jouw genezer uitschakelt en dat deze spreuken kan die ongeveer de helft van de tijd falen, dan is de frustratie enorm. Oja, en er bestaan ook allerlei aanvallen die jouw spulletjes permanent stelen of kapot maken.

Waarom heb je overigens op een gegeven moment vijftig personages? Je kunt er vrijwel altijd maar vijf inzetten en de rest krijgt dan ook geen ervaringspunten. De meeste figuren zijn ook totaal inwisselbaar, omdat er gekozen is voor een weinig transparant job-system. Dit betekent dat ieder een zelf gekozen baan heeft, zoals boogschutter, dief, magiër of ridder en naast gewone ervaringspunten ook job-points krijgt, om vaardigheden binnen zijn of haar job te vergaren. Wil je echt handig bezig zijn, dan laat je personages ook af en toe van baan wisselen, want dat kun je vaardigheden combineren. In feite verliezen ze hierdoor eigenheid en wordt iets dat simpel had moeten zijn erg complex.

Gelukkig kun je de moeilijkheid van ‘knight’, naar ‘squire’ veranderen wanneer je op de wereldkaart staat. Ik heb eerst koppig geprobeerd het spel op de normale modus door te spelen voor de recensie, maar op een gegeven moment werd ik er echt gek van. Dus later heb ik zo nu en dan gewisseld naar de makkelijkere optie. Ik vind dat echter geen mooie fix, want dan zitten de zelfde frustrerende elementen nog in het spel en zijn sommige gevechten juist veel te makkelijk. Het is namelijk geen kleine tweak; nee, je bent zelf sterker en krijg maar de helft van de schade.