XBW

Joeri Tits | dinsdag 28 Mei 2019, 14:16

Heb je ook het idee dat er te weinig games zijn met muizen in de hoofdrol? Dan is Ghost of a Tale misschien iets voor je.

Gespeeld op Xbox One X

Ghost of a Tale is een klein gameprojectje over een klein muisje dat, op zoek naar zijn grote liefde, een groot avontuur beleeft. Of ikzelf grootse momenten beleefd heb, of een klein beetje ontgoocheld achterblijf, ontdekken jullie hier!

Ghost of a Tale is misschien niet de bekendste titel, maar toch kan het zijn dat jullie deze titel al langer hebben zien passeren in de store. Ghost of a Tale is namelijk zo een titel die je al een tijdje kon spelen via het systeem van game preview. De ontwikkelaar neemt dan de tijd om het game verder op punt te zetten, terwijl de gamers het spel al kunnen testen, vaak aan een wat voordeligere prijs. Dat de ontwikkeling wat tijd gekost heeft, is trouwens meer dan normaal. De ontwikkeling is namelijk in handen van een zeer klein team, onder leiding van Lionel Gallat. Gallat heeft voorheen meegewerkt aan titels van animatiestudios Universal en Dreamworks, maar gooit het nu dus over een totaal andere boeg.

Muizen tegen ratten

Het kan misschien puur toeval zijn, maar de ervaringen met deze studios is meteen merkbaar van zodra je het hoofdpersonage Tilo ziet. Tilo is een klein schattig muisje, dat recht uit een populaire kinderanimatiefilm lijkt te komen. Het game start in de cel en al snel blijkt dat je hoofddoel gaat worden om op zoek te gaan naar je grote liefde Merra. De tegenstand van dienst is een groep ratten, die het niet zo op hebben met muizen. Zie ik daar het thema racisme, verwerkt in een game?

Sluipen om te overleven

Hoe dan ook, Tilo is een klein schattig muisje dat niet opgewassen is tegen de veel grotere en agressieve ratten. De enige oplossing om te passeren is ze te slim af te zijn en voorzichtig te werk te gaan. Dit kan je doen door bijvoorbeeld even te schuilen in een kast of ze af te leiden door licht of lawaai te maken. Ghost of a Tale mag dan wel een soort van RPG-systeem hanteren, het maakt je personage niet sterker. Je kan bijvoorbeeld een grotere gezondheid of een beter uithoudingsvermogen ontgrendelen door verschillende doelen te voltooien. Hierdoor zijn de gameplaymogelijkheden sowieso één van de sterkste punten van het spel. Het is een vrij uniek gegeven dat je totaal geen enkele mogelijkheid tot verweer hebt en maakt het allemaal een stuk spannender. Deze spanning kende ik eigenlijk alleen van Styx: Shards of Darkness, toevallig één van mijn favoriete kleine games van deze generatie.

Helaas herken ik ook enkele andere zaken van mijn avontuur met Styx. Zo is de AI van de ratten niet gigantisch goed. Daarnaast had ik ook in deze titel een klein beetje problemen met de besturing. Deze voelt sowieso een beetje vreemd aan, omdat er geen echte actieknop is. De triggers zijn de belangrijkste knoppen, aangezien je met deze kan sluipen of lopen. Het probleem zit in de mogelijkheden die zitten achter de standaardknoppen, zoals spullen oppakken. Het duurt soms wat te lang vooraleer dit lukt en dat is jammer in een game waar snelheid en precisie zeker een rol spelen. Ook de spullen gooien voelt niet altijd even natuurlijk aan. Op zich stoort dit niet vaak. Ik had vaak eerder een probleem met de keuze van de besturing, dan met de werking van de besturing op zich. De keren dat het me frustreerde was het eigenlijk in combinatie met een camera die niet voldoende mee beweegt. Zeker als je aan het vluchten bent, nog ergens wat wilt oppikken en verder rennen, ging het meer dan eens niet vlot genoeg.

Magische personages zonder stem

Het avontuur brengt ons niet enkel tussen de ratten. Tilo komt ook kikkers, vogels en andere kleine diertjes tegen. Elk personage heeft zijn rol in de grote magische wereld, die er, zeker voor een game van zo een kleine ontwikkelaar, geweldig sfeervol uitziet. Ondanks dat de gameplay eigenlijk vrij eentonig is, blijft het steeds een genot om verder te spelen en het verhaal, met zijn vele zijsprongen, te ontdekken. De magie had nog zoveel keer groter kunnen zijn, als Tilo en de NPC een stem gekregen hadden, maar dat is helaas niet het geval. Alles wordt verteld aan de hand van tekst en dat voelt in deze titel eigenlijk wat goedkoop aan als je het vergelijkt met de rest van de kwaliteit dat het kleine team op de andere vlakken kan brengen.

Conclusie

Ghost in a Tale is een interessante game geworden. Je speelt een machteloos klein wezentje en je moet, al sluipend, een weg banen door een prachtige sprookjeswereld. Hierdoor is de gameplay redelijk beperkt en wat eentoning, maar dat stoort eigenlijk niet. Wat wel jammer is, zijn de kleine problemen in de besturing, vooral in combinatie met de wispelturige camera. Toch is Ghost in a Tale een aanrader voor elke pure stealthliefhebber. Tilo een stem gegeven hebben, zou het plaatje compleet hebben gemaakt.