Casper Egas | zaterdag 1 Mei 2021, 20:08

Echt samenwerken in een vrolijke platformgame. Klinkt dat goed? Lees de recensie van It Takes Two!

Gespeeld op Xbox Series X. Geoptimaliseerd voor Xbox Series.

Recensie geschreven door Casper Egas en Jeroen Post

It Takes Two is de tweede titel van de studio Hazelight, na het redelijk positief ontvangen A Way Out, waarbij je samen uit een gevangenis moet ontsnappen. Deze titels lijken op veel vlakken op elkaar, maar kennen een heel andere toon en het thema is ook anders. Je speelt wederom samen met een ander (coöperatief offline of online) en ook nu is er de zogenaamde Friend’s Pass, die het mogelijk maakt om iemand zonder het spel toch te laten meespelen. Vrijwel altijd wordt het scherm gedeeld, zodat je zelfs online ziet wat de ander aan het doen is. De gameplay lijkt ook erg op die van hun eerste titel, maar It Takes Two is veel langer en uitgebreider dan A Way Out. We speelden het spel samen op de redactie en met anderen om eens goed te testen of dit een grote verbetering is geworden.

Altijd kinderen laten huilen

Het verhaal draait om een stel dat op het punt staat om te gaan scheiden. Hun jonge dochtertje is hiervan zo van slag dat ze probeert met een liefdesboek het koppel samen te houden. Haar tranen vallen op het boek en daardoor wordt een spreuk in werking gesteld: Cody en May worden veranderd in kleine poppen. Je kunt aan het begin van het spel kiezen of je speelt met het houten popje dat May is geworden, of met het kleifiguurtje dat Cody is geworden. Dit heeft invloed op de gameplay tijdens het avontuur. En een flink avontuur is het zeker: je zult door vele levels moeten komen voordat het buitengewoon irritante liefdesboek, met een slecht Mexicaans accent, je eindelijk terug verandert in mensen. De niet al te snuggere Cody en May denken dat de spreuk ongedaan zal worden gemaakt als ze het dochtertje wederom laten huilen en stellen daarvoor alles in het werk. Dit is natuurlijk helemaal niet logisch en nogal misplaatst, want het gaat om een herontdekking van de liefde!

Helaas komt het verhaal niet zo goed uit de verf en de grootste boosdoener zijn hierbij de stemacteurs. Deze doen ons denken aan van die B-acteurs die een Amerikaanse tekenfilm in het Nederlands gaan dubben. Het is in het Engels, maar je wordt steeds herinnerd aan het feit dat er een paar mensen staan te schreeuwen in een geluidsstudio. Steeds maar weer van die rare uitroepen als ze springen of vallen of wat dan ook doen en serieuze momenten zijn alles behalve geloofwaardig. De toon lijkt serieus, met een thema over scheiding, maar de flauwe grappen en grollen passen daar slecht bij. Er had veel meer ingezeten en het is jammer dat dat niet gebeurt, zeker omdat de soundtrack ook al niet veel toevoegt.

Weer van elkaar gaan houden

Dit is echt een spel dat samen met alle soorten gamers (of niet-gamers) te spelen is. Het avontuur is laagdrempelig, het spel oogt aantrekkelijk en je moet het echt samen oplossen. Er is zeer veel creativiteit aanwezig in de levels, die elk een eigen thema hebben. Zo moet je het bijvoorbeeld in opdracht van de eekhoorns in de boom in de tuin het wespennest bestrijden en moet je het opnemen tegen de stofzuiger die afgedankt in de schuur staat opgeslagen. Je had nog wel beloofd om hem te repareren! Niet elk level is even geslaagd, zo vonden wij het winterlevel bijvoorbeeld weinig interessant en minder mooi afgewerkt, maar er zaten ook juweeltjes tussen, zoals de tuin met kas. Het zijn allemaal omgevingen die zijn geïnspireerd op het huis en de tuin van het echtpaar, maar zitten vol fantasie en zijn verre van realistisch. Meestal is die keuze wel geslaagd.

Het spel blijft lang interessant omdat je steeds nieuwe vaardigheden krijgt, waarmee je steeds weer nieuwe puzzels kunt oplossen. Steeds is het zo dat de spelers in ieder level elk een andere vaardigheid hebben, waardoor samenwerking een must is. Hier zit dan ook het grote plezier van It Takes Two; de naam zegt het eigenlijk al. Soms worden concepten helaas wel wat te lang uitgemolken, waardoor je een bepaald soort puzzeltje tot vervelens toe opnieuw moet oplossen. Van ons had het spel nog beter geweest als het wat korter en daardoor geconcentreerder was geweest.

De moeilijkheidsgraad was een twistpunt. Zo was het spel voor ons redacteurs vaak wat te makkelijk, waardoor de spanning soms ontbrak. Jeroen had daar niet zo’n probleem mee, maar Casper miste soms de uitdaging. Bij het samenspelen met een niet-gamer, bleek echter dat voor haar de moeilijkheidsgraad soms juist wat te moeilijk was! Het had daardoor misschien beter geweest als het spel je keuzes had gegeven.

Mening van Jeroen

Spellen zoals deze zijn er niet zo heel veel. Een avonturen/platform-game waarbij je echt aangewezen bent op elkaar, waar je dus echt elkaar moet helpen op een aantal stukken. De ontwikkelaar, Hazelight, was dus eerder al verantwoordelijk voor A Way Out, en ook die game was alleen in co-op te spelen. Opvallend genoeg zelfs in lokale co-op: veel games ondersteunen dit systeem al niet meer. Er zijn natuurlijk meer dan genoeg spellen die multiplayer/co-op ondersteunen, maar dat zijn toch vooral actiegames of first-person shooters. Vandaar dat ik een initiatief zoals deze heel graag zie. Ik hou enorm van spellen waarin echt samengewerkt moet worden, en It Takes Two heeft toch een flink aantal momenten waar dit echt heel goed in elkaar steekt. Je bent daarin vaak afhankelijk van hoe de andere speler zijn of haar best doet: een foutje wordt vaak afgestraft met de dood. Dan probeer je het gewoon nog een keer, en anders zijn er redelijke checkpoints, maar het leukst is als dingen in één keer lukken. Zoals Casper al opmerkte was dat in ons geval heel vaak zo, waardoor de uitdaging misschien ver te zoeken is.

Maar, ik heb er weinig moeite mee als een spel misschien iets te makkelijk is. Ik heb gedurende de game meer dan genoeg momenten gehad waarbij ik zei dat iets echt heel leuk bedacht was, of dat het grappig was, of op een andere manier gewoon positief opviel. Het plezier dat ik had in het spel, zowel qua grappige momenten als "tof, dit is ons gelukt!"-momenten, weegt voor mij zwaarder dan dergelijke minpunten. Het moet meegerekend worden, natuurlijk, maar het spel slaagt wat mij betreft heel goed in wat het wil zijn: een vrolijke en vermakelijke co-op platform-game.