Joeri Tits | zaterdag 21 Dec 2019, 17:00

Ben je ook wel eens hongerig als de wolf? Nu is er Lost Ember voor je Xbox One met, naast andere dieren, een wolf in de hoofdrol.

Gespeeld op Xbox One X

Wat doe je als jonge ontwikkelaars als je een interessant concept hebt, maar niet het geld hebt om eraan te werken? Je schopt een kickstarter uit de grond natuurlijk! Veel goede indie-titels hebben op deze manier al het licht gezien, maar is dit voor onze volgende recensie ook zo? Welkom in de wondere wereld van Lost Ember.

Een wolf met vragen

Het spel start met een ontmoeting tussen een lichtje en een wolf. Het begint allemaal een beetje wazig, maar aan de andere kant ook niet. Je ontdekt stukje per stukje wat de taak is van beiden in de machtig mooie natuurlijke wereld waar je je in bevindt. Zelf speel je met de wolf, die klaarblijkelijk Kalani heette in een vorig leven. Blijkbaar ben jij een Lost Ember, waardoor je de kans niet krijgt om naar het hiernamaals te gaan. Het hiernamaals noemt men The City of Light. Wat heeft het lichtje, jouw verhelderende stem en tevens gids, hiermee te maken? Waarom mag je niet binnen in The City of Light? Wat is er met je gebeurd? Dit zijn allemaal vragen waar we een antwoord voor moeten zoeken. Dit doe je vooral aan de hand van herinneringen die doorheen de spelwereld verspreid liggen. Het verhaal is enorm interessant om te volgen. Hierdoor speel je het game in één ruk uit. De game is langer dan ik had verwacht en het verhaal blijft boeien. Hier en daar zijn er interessante plottwists, maar uiteindelijk speelde ik de game uit in ongeveer zeven uur.

Magische sfeer door prachtige audiovisuele vormgeving

Zoals zonet aangehaald duurt het spel langer dan ik had verwacht, dit had twee redenen. Het game bracht me enkele keren op het verkeerde been, waardoor ik het gevoel had dat het verhaal vrij duidelijk was en op zijn einde liep. Anderzijds wordt het game gecreeerd door een zeer kleine groep van ontwikkelaars en is dit niet te merken aan de prachtige grafische stijl en de wondermooie vormgegeven landschappen. Daarnaast zorgt ook het geluid voor een magische sfeer. Het plaatje klopt helemaal en is op dit vlak, één van de, zoniet hét, interessantste game dat ik dit jaar gespeeld heb.

Speel eens als een kolibrie!

De ontwikkelaar noemt het spel een “verhaalgedreven speur- en avonturenspel”. Het verhaalgedreven gedeelte van de game is reeds eerder verduidelijkt. Het tweede deel heeft vooral te maken met de magische kracht die Kalani als wolf heeft. Je kan immers je ziel transporteren naar andere dieren in het rijk. Dit zorgt ervoor dat je op plaatsen komt die voor de wolf onmogelijk te bereiken zijn. Denk maar aan kleine/smalle tunneltjes of vliegen over rivieren. De gameplay mag dan misschien simpel zijn, de sfeer die ik eerder beschreven heb, heeft veel te danken hieraan. Het is adembenemend om als wolf te rennen over de vlaktes of met een kolibrie realistisch te vliegen als een helikopter. Qua beleving zit het dus helemaal goed, al is er hier ook een minpunt aan verbonden. Op het vlak van uitdaging en variatie laat het spel je toch wel een beetje zitten. Het enige hoofddoel dat je hebt is ervoor zorgen dat je met een ander beestje op een locatie geraakt waar je met de wolf niet geraakt. Het moeilijke hieraan is vooral te onderscheiden of je er al geweest bent en of je niet “verloren” gelopen bent. In het midden had ik even een dip tot ik door had waar ik op moest letten. Er had dus zeker wat meer variatie mogen zitten in de gameplay, want op dit vlak duurt de game dan weer net wat té lang.

Helaas heb ik ook wat prestatieproblemen opgemerkt. Met de wat lange laadtijden heb ik absoluut geen probleem, want je merkt dat de ontwikkelaar heeft geprobeerd om de game hierna zo vlot mogelijk te laten draaien. Dit is jammer genoeg niet gelukt. Ik had gigantisch veel last van bevriesmomenten die de snelheid uit het spel haalde. Daarnaast viel ik ook een keertje door de grond of zat ik vast met mijn wolf in de grot. Toen ik oplossingen zocht op internet zag ik dat er verschillende gamers nog andere “grotere” problemen hadden. Zo hadden sommige een zogenaamde “death loop” of problemen met de besturingen van de andere dieren. Deze ben ik eerlijk gezegd niet tegengekomen, integendeel. Ik vond de besturing van de verschillende dieren innovatief, simpel en zelfs realistisch.