Joeri Tits | dinsdag 19 Dec 2017, 13:13

Op avontuur op een buitenaardse planeet... Lees hier de recensie van Outcast: Second Contact!

De plaag van de remasters en remakers van de laatste jaren is wat gaan liggen. We kregen er wat te veel voorgeschoteld op onze nieuwste consoles. Alsof er geen goede ideeën waren om nieuwe topgames af te leveren! Toch wil dit niet zeggen dat ik niet open sta voor een remake van een écht goede titel uit het verleden. Outcast geldt zeker als zo'n game. Zeker omdat deze titel eigenlijk nooit het succes heeft gehad die het verdiende. Ook verscheen deze titel nog nooit voor de consoles. Gelukkig is die versie er nu eindelijk en gaat deze door het leven als Outcast: Second Contact. Of het game nog steeds kan boeien, kunnen jullie nu ontdekken in deze recensie!

Het stond in de sterren geschreven, als Belg tussen de Nederlanderse reviewers moest ik wel Outcast: Second Contact onder de loep nemen. In 1999, eigenlijk een eeuwigheid geleden op gameniveau, werd er door de Belgische ontwikkelaar Appeal een nieuw soort game uitgebracht. Voor één van de eerste keren konden we genieten van een openwereldgame. Het is nog steeds dat soort games dat tegenwoordig vaak het meeste succes boekt. Denk maar aan GTA, The Witcher of Assassin's Creed. Al deze games werden regelrechte financiële voltreffers. Jammer genoeg voor de Belgen kon dat van hun titel niet gezegd worden. Ondanks dat het game redelijk tot goed ontvangen werd onder de gamers, ging de studio enkele jaren later de boot in. Hiermee verdween ook de hoop onder de gamers om ooit een vervolg te krijgen. Deze fans zien eindelijk licht aan het einde van de tunnel. Enkelen van de oude garde van ontwikkelaar Appeal hebben de franchise opnieuw in handen en proberen de gamers te plezieren met een remake. Wie weet krijgen we toch nog ooit een nieuw deel te zien... Beter laat dan nooit zeker?

Nog steeds een prachtig avontuur

Zoals dat is bij een remake, is er aan het verhaal niet gesleuteld. Aangezien deze klassieker toch niet bij iedereen bekend is, is het geen overbodige luxe dat ik toch een klein beetje het verhaal uit de doeken doe. Het hoofdpersonage is Cutter Slade. De marinier belandt na een mislukte reis door een zwart gat op de planeet Adelpha. Daar word je door de lokale aliens onthaald als een held. Je wordt meteen Ulukai, de redder des vaderlands, genoemd. Je komst was al eeuwen geleden aangekondigd. Toch is dat voor jou niet meteen de grootste bekommernis. Je wilt vooral weten waar je beland bent en waar je drie collega's zitten. Je gooit het op een akkoordje met de zachtaardige aliens en dit is het begin van een prachtig avontuur. Het verhaal staat, na zo een lange tijd, nog steeds als een huis. Ook de evolutie van het verhaal verbaast mij nog steeds. Het verhaal kan zo uit een fantasyfilm komen. Het verhaal doet mij zelfs ergens denken aan dat van Valerian And The City Of A Thousand Planets, de film die ik afgelopen weekend bekeken heb. Deze blockbuster heeft zonet zijn dvdrelease gekregen.

Het nadeel dat een voordeel werd

Ook in de gamewereld is het op dit moment de tijd van de blockbusters. Destiny 2, Assassin's Creed: Origins, Shadow of War, … De grote titels die ik dit jaar al heb gespeeld, zijn enorm. Daarom is het soms moeilijk om deze titels te vergelijken met kleinere titels zoals deze. Ik probeer dan te zoeken naar andere pluspunten die kleinere games sterk kunnen maken. Vaak zijn dit unieke zaken die de ontwikkelaar slim heeft aangepakt en die geen groot budget vragen. Gelukkig heeft Outcast: Second Contract ook enkele van zulke ingrepen. Zo is het leuk dat je eindelijk (opnieuw) een spel speelt waarbij je niet bij het handje wordt genomen. Je krijgt de opdrachten door met Talan, de bewoners van Adelpha, te praten. Wanneer je wat nodig hebt, kun je op zoek gaan naar attributen om je loot te creëren. Ook met proces krijg je geen aanwijzingen, maar krijg je enkel te horen waar je het benodigde kunt gaan vinden. Gamers die niet graag minutenlang zoeken, gaan dit snel vervelend vinden. Zeker omdat dit niet het enige is waar even wat zoekwerk bij komt kijken. Als je op zoek moet gaan naar een bepaald personage, moet je andere personages aanspreken die je de richting aangeven waar je het specifiek personage kan vinden. Bij mijzelf zorgde dit voor een dubbel gevoel. Zoals ik eerder aangaf, vond ik het fijn om niet gewoon naar mijn bestemming genavigeerd te worden Toch had dit ook een keerzijde. Omdat Outcast een enorm groot game is, werd dit na enkele uren spelen wat irritant. Al met al vind ik het een goede keuze. Het maakt het game uniek in vergelijking met huidige openwereldgames. Het verbaast me wel nog steeds dat een game van bijna twintig jaar oud zo groot kan zijn. Het meeste van de tijd zal je dan ook bezig zijn met gewoon op zoek te gaan en te verkennen.

Het voordeel dat een nadeel werd

Jammer genoeg is niet alles van het oude mechanisme nog interessant. Waar ik me erg aan stoorde, was het feit dat er geen echte hitmarkers aanwezig waren. Zeker wanneer je even van verder schiet is dit een probleem, al helemaal omdat de besturing tijdens het schieten niet goed meewerkt. Ik heb het hier dan vooral over de combinatie van het auto-aim en het locken van de vijand. Soms lock je een vijand, maar lijk je hem eigenlijk niet te raken. Andere keren krijg je dan weer het omgekeerde. Dan raak je een vijand, die nochtans vrij ver stond. Dit maakt het soms niet duidelijk of je nu goed bezig bent of niet. Zeker met wat minder krachtige wapens duurde het soms te lang eer ik wist of ik wat raakte. Het feit dat vijanden geen levensbalken hebben hoeft normaal geen probleem te zijn, maar dit had ook een oplossing kunnen zijn. Daarnaast werkt de rest van de besturing ook nogal stroef. Springen komt houterig over en je blijft wel eens ergens achter steken. Extra frustrerend is het dan als ook de camerastandpunten wispelturig gaan doen. Ik kan niet anders dan concluderen dat er te weinig tijd in het optimaliseren van de besturing in het algemeen gestoken is. Dit is nochtans een gemiste kans. Het is de eerste keer dat dit game verschijnt op de consoles en het lijkt precies een platte kopie van de besturing van negentien jaar geleden. Ook de menukeuzes, het selecteren van attributen of het praten met inwoners is onnodig log en moeilijk gemaakt.

De tijd die ontbrak voor het optimaliseren van de besturing is duidelijk gestoken in de grafische upgrade van het game. Outcast: Second Contact ziet er op de Xbox One X goed uit. Niets uitzonderlijk, maar gewoon goed. Jammer genoeg trekken enkele andere grafische blunders het totaal wat naar beneden. Zo zijn er wel af en toe grafische bugs te vinden en zijn de voice-overs van enorm zwakke kwaliteit. Algemeen gezien zijn de omgevingen ook niet super gedetailleerd en zijn er wat te veel kale plekken te vinden.

Conclusie

Outcast: Second Contact blijft nog steeds een game dat het voornamelijk moet hebben van zijn prachtige sfeer en interessante verhaal. De matige besturing maakt veel kapot, maar niet alles. Het stoorde me vooral omdat ik er zoveel uren in gestoken heb. Dat is natuurlijk een pluspunt. Ik ga het spel daarom ook niet aanraden aan gamers die op zoek zijn naar een openwereldgame zoals we ze allemaal tegenwoordig kennen. Dit zou ook geen eerlijke vergelijking zijn, aangezien Outcast: Second Contact ook geen game is dat voor de volle prijs verkocht wordt. Ik kan het wel aanbevelen aan gamers die uit nostalgische gevoelens terugkijken naar Adelpha en het eindelijk eens willen spelen op een console én met betere graphics. Ondanks dat het wat verouderd aanvoelt, heb ik zeker een leuke tijd beleefd met Cutter Slade en zijn grappige opmerkingen. Ik hoop dat er ooit een volwaardig vervolg komt. Ik ben zeker dat de franchise boeiend genoeg is voor een modern en nieuw avontuur.