Tim Colman | zondag 21 Dec 2025, 23:15

Het vervolg op The Outer Worlds van Obsidian is er eindelijk!

Gespeeld op Xbox Series X.

The Outer Worlds 2 op Xbox is een uitstekend vervolg dat precies doet wat een goed vervolg moet doen: alles wat de voorganger leuk maakte, verfijnen en uitbreiden zonder zijn ziel te verliezen. Obsidian bewijst opnieuw dat het een meester is in keuzegedreven RPG’s – en ditmaal voelt alles net wat scherper, slimmer en meer afgerond. Toch kent ook deze ruimtereis haar turbulenties.

Van Halcyon naar Arcadia

The Outer Worlds 2 speelt zich af in de nieuwe kolonie Arcadia, ver weg van het vertrouwde Halcyon uit het origineel. Hier botsen het totalitaire regime van de Protectorate en de hyperkapitalistische megacorporatie Auntie’s Choice frontaal op elkaar. De satire op overheid en bedrijfsleven ligt er even dik op als in de eerste Outer Worlds, soms misschien te vet. Obsidian houdt van karikaturen, maar mist af en toe de nuance van oudere meesterwerken als Fallout: New Vegas of Pillars of Eternity. Toch is het universum heerlijk om te verkennen, met kleurrijke dialogen, bizarre zijmissies en dat typische gevoel van “wat nou weer?” bij elke hoek.

Role-Playing pur sang

Het grootste compliment dat je The Outer Worlds 2 kunt geven, is dat het eindelijk weer een échte RPG is. De karakteropbouw is drastisch herzien: geen eindeloze attributen meer, maar 12 gerichte skills waarin je écht keuzes moet maken. Elk level-up moment voelt als een strategisch dilemma. Ga je voor charisma en praat je jezelf overal uit, of steek je alles in lockpicking om via ventilatieschachten te glippen? Er is geen herverdeling mogelijk, behalve tijdens één enkel moment tijdens de game, dus je bouwkeuzes zijn dus permanent en dat maakt je personage persoonlijker dan ooit.

De ‘Flaws’-mechaniek, eerder een gimmick, schittert nu werkelijk. Je gedrag in het spel wordt nauwlettend gevolgd: skip je te vaak dialogen, dan ontwikkel je “Foot in Mouth Syndrome”, waardoor je vlug moet antwoorden in gesprekken. Ben je een kleptomaan, dan zal je personage op willekeurige momenten spullen stelen – met alle gevolgen van dien. Het is een briljante manier waarop Obsidian spelgedrag omzet in karakterontwikkeling.

Waar het eerste deel wat bleekjes was qua crew, pakt The Outer Worlds 2 uit met een cast vol persoonlijkheden. Niles Abara is de perfecte brave soldaat met een verborgen kant, terwijl Tristan Rao, een hamerzwaaiende spacecop die praktisch in capslock praat, al snel je favoriet wordt. Elk lid van je team kan tijdelijk afhaken, ruzie maken of zelfs tegen je keren – afhankelijk van je keuzes. Dat geeft de reis meer emotionele impact dan de meeste “band of misfits”-RPG’s van de laatste jaren.

Pistolen en plasma

Qua gameplay lijkt The Outer Worlds 2 op het eerste gezicht op de oude formule van gunplay en dialoog. Maar de combat heeft een stevige make-over gekregen. Guns voelen zwaarder, animaties vloeien beter, en gadgets – zoals een hologram-lure of tijdelijke stealth-cloak – voegen wat broodnodige variatie toe. Toch blijft het vechtsysteem het zwakste onderdeel: elegant is het nooit, en melee-gevechten voelen wat traag. De moeilijkheidscurve is ook onevenwichtig. De eerste paar uur zijn pittig, daarna word je een halfgod, tot je plots een lizard gorilla tegenkomt die je met één mep doodt. Het hoort bij de “RPG-jank” die fans van Obsidian stiekem adoreren, maar het laat zien dat balans niet hun sterkste kant blijft.

Op Xbox Series X draait de game overwegend stabiel. De Unreal Engine 5 graphics tonen prachtige vergezichten en rijk gedetailleerde kolonies, al zakt de framerate soms tijdens explosieve scènes. Kleine bugs – vastzittende companions, vijanden die door muren schieten – komen nog regelmatig voor. Gelukkig niets gamebrekends, maar het haalt wel wat glans van de ervaring.

Natuurlijk is het niet allemaal kosmisch goud. Arcadia’s open werelden zijn groter, maar soms ook leger. De humor blijft scherp, maar kan ook wat vermoeien – Obsidian hamert iets te graag op zijn satire. En hoewel de flaws en keuzes fantastisch uitpakken, is het jammer dat sommige zijmissies te mechanisch worden afgevinkt. Je merkt dat de studio veel ideeën had, maar niet allemaal tot het einde wist te schaven.

Space makes for strange bedfellows

De missiestructuur is typisch Obsidian: elke situatie kent minstens drie oplossingen, waarvan er altijd één onverwacht slim of belachelijk grappig is. In één zoektocht kan je een machtsstrijd beslechten door diplomatie, sabotage of pure charme. Zelfs je achtergrondverhaal kan dialoogopties openen waarvan je pas na tien uur denkt: “O ja, ik was vergeten dat ik dat gekozen had.” Dit geeft een permanent gevoel dat je keuzes gevolgen hebben in de game en dat maakt de hele ervaring extra bevredigend.

Halverwege het spel bereikt de spanning een ongewoon hoogtepunt. Een gigantische missie – een klassiek Obsidian-meesterwerk van keuzes, conflicten en morele grijstinten – laat zien hoeveel impact je eerdere beslissingen werkelijk hebben. Het is het soort moment waarop je vergeet dat je een controller vasthebt.

Het RPG-systeem dwingt je om te leven met je fouten, en dat is wat dit spel bijzonder maakt. Wie houdt van save scummen om alles goed te doen, zal hier stress krijgen – en dat is precies de bedoeling. Obsidian wil dat je improviseert, dat je faalt en leert. In ruil krijg je een van de meest persoonlijke sci-fi RPG-ervaringen van het moment.

Waar The Outer Worlds 1 nog voelde als een gezellige hapklare Fallout-light, is deel twee volwassener, scherper en met een subtiel gevoel voor melancholie. De menselijkheid van de personages – en hun onderlinge botsingen – doet geregeld denken aan Mass Effect 2. Alleen jammer dat de main story soms te voorspelbaar is om echt te ontroeren.

Toch eindigt The Outer Worlds 2 met stijl. Je keuzes voelen relevant, de eindfase reageert zichtbaar op je eerdere daden, en de slotconclusie biedt ruimte voor reflectie: was je een idealist, een cynicus, een overlevende of gewoon een ambitieuze ruimtehond? Obsidian laat het antwoord aan jou – en dat is precies hoe het hoort in een écht rollenspel.