Tim Colman | Thursday 9 Oct 2025, 21:25

De Sega-klassieker Shinobi is weer terug op je Xbox!

Gespeeld op Xbox Series X. Geoptimaliseerd voor Xbox Series S/X.

Shinobi: Art of Vengeance brengt de legendarische Sega-ninja Joe Musashi weer tot leven in een bloedmooi 2D-actie-avontuur, bijna vijftien jaar nadat de franchise in de schaduw verdween. Als gamer word je direct getrakteerd op een combinatie van klassieke platform-actie, moderne flair en bakken nostalgie. Vanuit zijn afgelegen dorp wordt Musashi onvrijwillig terug de strijd ingesleurd als het kwaadaardige ENE Corp – onder leiding van de knotsgekke Lord Ruse – zijn vreedzame leven komt verstoren. De motivatie is simpel: wraak nemen, een spoor van verslagen vijanden achterlaten en jezelf opnieuw bewijzen als de ultieme ninja.

Vlak na de openingsscène voelt Shinobi ouderwets stoer. De presentatie lijkt direct uit een 16-bit-arcadekast te zijn gevallen, maar dan met een grafische injectie waar menig hedendaagse platformer jaloers op is. Je volgt Musashi door zestien felgekleurde levels, boordevol variatie en met steeds een nieuwe artistieke vondst. Elk level biedt een eigen visuele sfeer, van neonverlichte stadsgezichten tot eeuwenoude heuveltempels, dromerige laboratoria en wervelende achtervolgingsscènes op de rug van je wolf.

Ninja's in waterverf en potlood

Wie Shinobi: Art of Vengeance voor het eerst opstart, raakt verbluft door de presentatie. De animaties zijn soepel, de achtergronden ogen bijna handgetekend en het kleurgebruik spat van het scherm. Lizardcube heeft echt werk gemaakt van de visuele stijl: elke beweging van Musashi voelt als een kunstwerk, of hij nu inzet op een brute ninjutsu of een vijand stilletjes van kant maakt. Vooral de spectaculaire Ninpo-aanvallen – van vuurbal tot waterstromen en gigantische shuriken – maken indruk. Wanneer je een volledige Ninjutsu loslaat, vult het scherm zich met explosieve animaties waar zelfs Bayonetta een klein beetje van zou blozen.

En daar blijft het niet bij. De animaties zijn niet slechts mooi, ze geven je ook het gevoel daadwerkelijk een flitsende ninja te zijn. De nieuwe executiemeter is daar een fraai voorbeeld van: vul hem via zware aanvallen en je knalt in één oogopslag drie tot vier vijanden van het scherm. Dit levert niet alleen spectaculaire beelden op, maar beloont ook vaardige spelers met extra geld en upgrades, zodat je voortdurend het gevoel houdt vooruit te gaan.

Combobotten en kunai-plezier

De grootste kracht van Shinobi schuilt in de gameplay: de besturing is messcherp, en het vechtsysteem laat zich het beste omschrijven als “eindeloos combofeest”. Met lichte en zware aanvallen, shuriken, ontwijkmanoeuvres en double jumps voelt Musashi zich direct thuis in je handen. De aanvallen kun je – slim à la Devil May Cry – eindeloos aan elkaar knopen, met als kers op de taart speciale skills die je langzaam vrijspeelt. Dit maakt elke confrontatie spannend en tactisch, zelfs wanneer het scherm zwart ziet van de vijanden.

De aanvalsmogelijkheden zijn bovendien niet enkel gericht op stijl, maar hebben echte impact. Je krijgt vrij vlot toegang tot een steeds groeiend arsenaal: ninja claws voor snel gevecht op korte afstand, verschillende soorten ninjutsu voor crowd control, en amuletten die je speelstijl beïnvloeden. Het zorgt ervoor dat je gaandeweg je eigen speelstijl ontwikkelt. Speedrunners en perfectionisten kunnen hun lol op dankzij diepe combo’s en een afwisselende parcoursbouw vol geheime routes en optionele doelstellingen.

Het grootste compliment dat je als platformer kunt krijgen, is dat springen, dashen en vijanden verslaan na tien, twintig, dertig uur nog altijd even lekker voelt. Op dat vlak slaagt Shinobi glansrijk: de flow blijft moeiteloos vol, vooral als je vijanden als dominostenen afmaakt met een Ninja Execution.

Probeer dit maar eens in één keer!

Hoewel de actie vloeiend is, ontkomt Shinobi niet helemaal aan het old skool platformer effect. De levels zijn lang, pittig en zitten barstensvol valstrikken. Je krijgt talloze obstakels op je pad, van bewegende platformen tot dodelijke spikes en hysterisch veel vijanden in één scherm. Soms zijn er blinde sprongen die op gevoel moeten, waardoor het frustratieniveau snel kan stijgen. Gelukkig zijn er veel checkpoints geplaatst, zeker bij de hoofdroutes, maar de optionele zijpaden kunnen genadeloos hard zijn. De oudere platformerfan zal hier zijn hart aan ophalen, maar nieuwkomers moeten wennen aan de flinke uitdagingen.

Naast hak- en platformwerk gooit Shinobi regelmatig de formule om. Zo zijn er achtervolgingslevels, lift-scènes en puzzelmomenten die je timing en vindingrijkheid testen. Toch voelt niet elke variatie even briljant aan. Sommige platformsecties missen de verfijning van bijvoorbeeld een Ori of Celeste – vooral waar precisie vereist is, laat de besturing Musashi soms net een halve pixel te ver slippen.

Nostalgie is geen tovermiddel

Omdat Shinobi: Art of Vengeance zo’n liefdevolle ode aan het genre is, valt het af en toe op als het tempo stokt of de creativiteit tijdelijk verslapt. Sommige vijanden zijn niet meer dan kanonnenvoer; Lord Ruse, de schurk van het verhaal, voldoet precies aan het clichébeeld van de foute eindbaas. De game is op meerdere vlakken een ouderwetse slowburner: het verhaal neemt zijn tijd, de tussenfilmpjes zijn soms net wat langer dan nodig, en niet iedereen zal het waarderen dat er momenten zijn waar “meer van hetzelfde” de boventoon voert.

De soundtrack daarentegen is precies wat je verwacht: een heerlijke mix van synths, klassieke Japanse snaarinstrumenten en pompende drums. Het helpt de sfeer, vooral in intensere bossfights of emotionele verhalende momenten.

De power van herhaling

Replaywaarde is één van de troeven van Shinobi: het is een game die vraagt om opnieuw te worden gespeeld. Door de vele upgrades, optionele verzamelobjecten en alternatieve routes per level heb je genoeg reden om terug te keren – al is het maar om je highscore of speedrun-tijd te verbeteren. Iedere sessie voelt dan weer nét iets anders aan, omdat je steeds slimmere keuzes kunt maken in je uitrusting of strategie. Dat is presteren met stijl, en precies waar de serie een cultstatus aan ontleent.

Toch zijn niet alle optionele uitdagingen even goed ontworpen. Zeker in de verste uithoeken van een level is het gebrek aan extra checkpoints jammer. Soms moet je een lang stuk van het level opnieuw spelen als je net op het einde een foutje maakt. Dit drukt het tempo en kan voor frustraties zorgen.