Tim Colman | Monday 27 Oct 2025, 0:26

Ninja Gaiden is na jarenlange afwezigheid weer terug op je Xbox!

Gespeeld op Xbox Series X.

Ninja Gaiden 4 maakt meteen duidelijk dat het terug wil naar de essentie van de serie: pure, compromisloze actie. Het hoofdpersonage Yakumo, een nieuwe ninja uit de mysterieuze Raven Clan, beweegt met de finesse van een roofdier en de efficiëntie van een machine. De snelheid waarmee je van vijand naar vijand schakelt, gecombineerd met de talloze combo’s en counters, zorgt voor een spectaculair over-the-top bloedbad. Platinum Games’ invloed is herkenbaar in de strakke animaties en soepele overgangen, waardoor het vechten nooit chaotisch, maar juist ritmisch aanvoelt.

De gevechten zijn zó intens dat je vingers soms protesteren, maar zelden heb je zulk bevredigend zwaardwerk gezien op een Xbox-controller. Yakumo beschikt over vier totaal verschillende wapens die elk een eigen stijl en tactiek vereisen: zijn twin blades voor precisie, een machtige staf voor crowd control, en een waanzinnig projectielwapen dat combo’s verlengt op verrassend soepele wijze. Het hoogtepunt is echter de Bloodraven-vorm, een tijdelijke transformatie die je kracht verdubbelt en aanvallen de kracht geeft om zelfs de zwaarste vijanden te breken.

Edgelord met weinig diepgang

Qua verhaal zit Ninja Gaiden 4 vol clichés. Yakumo, het nieuwe gezicht van de serie, is de typische stille stoere jongen met een duister verleden en een overdosis zinloze pathos. Zijn missie – het stoppen van de wedergeboorte van de Dark Dragon – klinkt boeiend, maar wordt al snel een reeks voorspelbare plotwendingen en melodramatische dialogen. De chemie met de priesteres die hij moet doden (en vervolgens beschermen) voelt geforceerd, alsof de schrijvers haast hadden om weer terug te keren naar het zwaardzwaaien.

Dat gezegd: niemand speelt Ninja Gaiden voor de Shakespeareaanse diepgang. De kracht van het verhaal zit niet in de dialogen, maar in hoe Yakumo strijdt. Zijn gevechten spreken boekdelen, en z’n ruwheid en arrogantie maken hem een interessante tegenpool voor Ryu’s zen-precisie.

Ryu's comeback

Hoewel Yakumo de onbetwiste ster is, krijgen fans van weleer ook hun dosis nostalgie via enkele missies met Ryu Hayabusa. Helaas voelt zijn bijdrage eerder als een verplichte cameo dan een betekenisvolle toevoeging. Zijn levels bestaan grotendeels uit herhalingen van eerder bezochte gebieden en zelfs déjà vu-bazen, wat afdoet aan het ritme van de game. Ryu vecht preciezer en zwaarder, maar zijn secties missen het spektakel en Yakumo’s finesse.

Een goede zaak is wel dat beide stijlen gebalanceerd aanvoelen; Ryu’s Ninpo-magie en klassieke katana-aanvallen spelen net iets trager, maar wel met meer impact. Toch had deze dubbelrol sterker gekund — het voelt alsof de legendarische ninja hier niet volledig tot zijn recht komt.

Een trilogie van ellende en extase

De moeilijkheidsgraad, een handelsmerk van de reeks, blijft compromisloos. En hoewel Ninja Gaiden 4 je soms onrechtvaardig afstraft, voel je na elke overwinning een pure euforie. Ik vond de voortdurende chaos een waar genot: vijanden vallen je onophoudelijk aan, schieten projectielen van buiten het scherm en dwingen je agressie en verdediging tot op het uiterste.

Ondanks deze intensiteit blijft de besturing voorbeeldig strak. Elke druk op de knop vertaalt zich onmiddellijk op het scherm – iets wat Team Ninja nog steeds tot kunst heeft verheven. Een dodgeroll op het juiste moment of een counter met het kleinste foutmargeverschil kan het verschil maken tussen triomf en instant dood. En wanneer de overstuurde soundtrack en hels gekrijs van demonen je omringen, krijg je dat herkenbare “één gevecht nog”-gevoel.

Stijl boven substantie

Naast de hectische combat serveert de game ook wat experimentele momenten: snelle rail grind-scènes en acrobatische parkour met de grijphaak. Deze breken de routine aangenaam, al verliezen ze na verloop van tijd wat glans. De stealthmomenten daarentegen zijn een pijnpunt. Ze voelen mechanisch en verouderd aan — alsof de game even vergeten is waar het goed in is. Langzaam kruipen achter domme wachtposten met een mesje past niet in een titel die gebouwd is op pure snelheid.

Visueel is Ninja Gaiden 4 intrigerend: de wereld balanceert op de grens van post-apocalyptische ninja-esthetiek en retrofuturisme. Kleuren zijn bewust gedempt, zodat elke bloeddruppel en exploderende demon beter opvalt. Op Xbox Series X draait alles vloeiend aan 60 fps, met nauwelijks framedrops of tearing. De camera, ooit een vloek in deze serie, is eindelijk getemd – een zeldzaam compliment.

Old-school met modern jasje

Wat je overhoudt na twintig uur demonen afslachten, is respect – voor het spel, maar ook voor jezelf. Ninja Gaiden 4 slaagt erin zowel oude fans als nieuwkomers te boeien dankzij een uitgekiend balanssysteem dat uitdaging biedt zonder oneerlijk te worden. Toegankelijkheid is aanwezig via optionele hulpmiddelen en een robuust trainingssysteem dat elke techniek uitlegt met ingame video’s.

De afwisseling tussen massale gevechten en intieme duels houdt het tempo hoog, en bosses vormen stuk voor stuk groteske hoogstandjes in ontwerp. Helaas begint tegen het einde wat sleet te komen: hergebruikte arena’s en recycling van mini-bazen breken de intensiteit.

Conclusie

Ninja Gaiden 4 levert wat fans al jaren wilden: precisie, agressie en glorieuze chaos. Ondanks zijn gebreken – een zwak plot, herhaling, en wat zinloze experimenten – blinkt de game uit als pure actie-ervaring. PlatinumGames’ cinematische flair en Team Ninja’s legendarische strakke controles vormen samen een bloedige symfonie van geweld.