Casper Egas | woensdag 12 Dec 2018, 12:00

In Starlink: Battle for Atlas vlieg je met ruimteschepen door de... ruimte, help je allerlei mensen en schiet je vijanden kapot.

Gespeeld op de Xbox One X

De Skylanders-rage was groot, maar is vorig jaar helemaal ingestort. Nu probeert Ubisoft met Starlink: Battle for Atlas het videogames met bijbehorend speelgoed-genre nieuw leven in te blazen. Ik moet toegeven dat Skylanders, zelfs voor iemand die al lang niet meer tot de doelgroep behoort, best vermakelijk was. Het was alleen een aanslag op je portemonnee als je echt veel zou willen verzamelen. Starlink is ook gericht op jonge tieners en kost je zo mogelijk nog meer geld dan Skylanders. Het spelgenre is wel anders, want nu moet je met ruimteschepen in een sciencefictionwereld aan de slag.

De basisset van tachtig euro bevat het spel, een ruimteschip, een piloot en twee wapens. Op de Nintendo Switch krijg je hier ook nog Star Fox-figuren bij, maar dat is op de Xbox One niet het geval. Daarnaast kun je nieuwe schepen kopen, compleet met wapens en piloot, voor dertig euro. Alleen een tweetal wapens kost je twaalf euro en een losse piloot acht euro. Dit zijn serieuze bedragen om uit te geven voor een spel en ik vraag me af of veel ouders dit voor hun kinderen willen kopen.

Vreemd genoeg zijn er ook digitale versies van het spel voor de schokkende prijzen van tachtig en honderd euro (voor de luxe versie). Hierbij zit natuurlijk helemaal geen speelgoed, maar worden wel (vrijwel) alle schepen, wapens en piloten vanaf het begin ontgrendeld. Je hoeft dan dus geen speelgoed meer bij te kopen. Dit is natuurlijk een goedkopere oplossing, maar het haalt wel veel van het verzamelaspect van het spel weg. Als je de scheepjes digitaal toch al hebt, waarom zou je er dan fysiek nog meer gaan bijkopen voor fikse prijzen? Daarnaast is honderd euro voor een digitaal spel zonder noemenswaardige extra’s wat mij betreft echt belachelijk duur.

Leuk speelgoed?

Het speelgoed mag dan wel duur zijn, maar het ziet er echt goed uit. De plastic modellen zijn creatief ontworpen en zorgvuldig gemaakt van hoogwaardig plastic. Ook zijn ze erg gedetailleerd geschilderd en gaan er lichtjes branden als ze aangesloten zijn. Ik zou er als jongetje van een jaar of tien met veel plezier mee hebben kunnen spelen.

In het spel werkt het als volgt: je hebt een klem op je controller waar je een piloot op klikt. Daarna zet je er een ruimteschip overheen en klik je er de wapens van jouw keuze op. Het spel detecteert perfect wat je hebt gekozen. Tijdens het spel kun je ook van figuren wisselen, waarna ze in het spel direct aangepast worden. Een extra schip hebben, levert je praktisch gezien een extra leven op. Het is natuurlijk wat geklooi om steeds te wisselen van onderdelen, maar het is wel leuk om te doen, zeker voor kinderen. Het kan sneller door digitaal wat te kiezen, maar daarmee schiet het zijn doel voorbij. Wat wel oprecht vervelend was, dat is dat de controller wel erg zwaar wordt met alles erop en dat de klem dusdanig in de weg zit, dat ik niet meer goed bij alle knoppen kon.

Geen leuk spel?

Leuk speelgoed of niet, het gaat toch uiteindelijk vooral om het computerspel zelf. Dit is helaas waar het helemaal misgaat. Ik kreeg meteen al de kriebels toen ik de foute tweederangs kinderanimatiefilmlook zag, compleet met de bekende clichépersonages die meteen op je zenuwen gaan werken. Dit soort kinderseries vond ik vroeger al niet leuk, laat staan nu ik 34 ben.

Niet alleen de grafische stijl vind ik lelijk, ook grafisch is het spel niets bijzonders. Waarschijnlijk kon men niet echt uitpakken, omdat het spel ook op de Switch moest kunnen draaien. Alles ziet er wat kaal en saai uit, zonder veel moderne effecten. Dat het spel de Xbox One X ondersteunt zie je er niet vanaf, buiten dat het spel in hoge resolutie wordt weergegeven.

Met dermate irritante personages kun je al niet veel meer van het verhaal verwachten. Het is meer een excuus om van planeet naar planeet te vliegen en daar van alles te gaan doen. Het is totaal niet boeiend of verrassend. Ik haakte al snel af.

De audio bestaat vooral uit oninteressante knalgeluiden, irritante stemmen en redelijk sfeervolle, maar niet opvallende achtergrondmuziek. Helaas is de toffe Star Fox tune alleen in de Switch-versie te horen.

Repetitie

Starlink is in de basis een ambitieus spel. Er is niet alleen speelgoed, het heeft ook een soort sterrenstelsel met verscheidene planeten. Het doet wat denken aan een miniversie van No Man’s Sky. In de ruimte kun je vrij rondvliegen en kun je worden aangevallen te midden van astroïdevelden. Wanneer je ver genoeg doorvliegt, dan kun je zonder laadtijden door naar een van de planeten. Je vliegt de atmosfeer binnen met bijbehorende wrijving en kunt vervolgens net boven het oppervlak blijven zweven. Vervolgens kun je alle planeten op deze manier verkennen.

Dit principe prikkelt een soort avontuurlijk gevoel van ontdekking. Wat zal er op de volgende planeet te vinden zijn? Welke planten en dieren leven er? Is het er warm of koud? Dat is oprecht leuk, totdat je beseft dat het alleen maar opsmuk is. In feite zijn alle planeten op de details na hetzelfde. Je moet op elke planeet hetzelfde doen en er is niets te vinden dat echt het verkennen waard is. Bij een spel als Tomb Raider of Assassin’s Creed kun je verrast worden door prachtige plekken, in Starlink gebeurt dat nooit.

De gameplay moet dus wel heel leuk zijn om alles overeind te houden. Helaas is het verre van de moeite waard. In de ruimte druk je wat wild op knoppen en ontwijk je aanvallen. Echt goed richten in dogfights is er niet bij. Ik verlangde enorm terug naar Wing Commander; spellen van zo’n 25 jaar oud die dit principe al vele malen beter uitvoerden. Op de planeten zelf is het verzamelen van spulletjes en het verslaan van tegenstanders hetgeen dat het spel draaiende moet houden. Zoek dit, versla dit en doe alles nog een keer of honderd. Geen van de gevechten vond ik leuk. Je blijft maar stompzinnig knallen op tegenstanders die veel te vaak geraakt moeten worden. Ik kreeg ook nooit een gevoel van voldoening en zag al op tegen de volgende gevechten. Als Starlink je bevalt kun je ongetwijfeld vele tientallen uren planeten doorzoeken en vergelijkbare tegenstanders stukschieten, maar ik ben dat niet van plan te gaan doen. Geef mijn portie maar aan fikkie.

Conclusie

Starlink: Battle for Atlas is mij erg tegengevallen. Het speelgoed is leuk en het concept werkt in de basis grotendeels goed, maar wordt onderuit gehaald door de digitale versies en veel te hoge prijzen. Het doorzoeken van een sterrenstelsel vol planeten lijkt erg leuk, maar wordt heel snel saai omdat het spel niet leuk is om te spelen en er simpelweg niets leuks te ontdekken is. De vreselijke personages en het oninteressante clichéverhaal maken het helemaal af, waardoor ik met vertrouwen kan zeggen dat je dit spel lekker kunt laten liggen.

Inmiddels is de prijs van Starlink aanmerkelijk gedaald naar ongeveer veertig euro. Dit maakt de aanschaf iets beter te rechtvaardigen, maar is tegelijk een klap in het gezicht van de mensen die het spel meteen gekocht hebben. Met een lagere prijs is het natuurlijk nog steeds geen titel om enthousiast van te worden.