Nog nooit van Slain: Back From Hell gehoord? Dat is geen schande. De subtitel slaat dan ook niet op een sequel of remaster. Het is gewoon een cynische woordspeling van de ontwikkelaar. Deze indie werd door Wolfbrew Games eerder dit jaar uitgebracht op pc, maar had veel last van problemen. Het spel was er zo erg aan toe dat de makers Slain!, zoals het spel oorspronkelijk noemde, offline haalden en er opnieuw mee aan de slag gingen. Het resultaat hiervan is nu ook uitgebracht op Xbox One. Hebben de makers deze tweede kans aangegrepen om het nu goed te doen?

Ik kan jullie geruststellen: aan een stille dood gaat deze game zeker niet sterven. Zodra je de game hebt opgestart, word je overstelpt met heavy metal. Deze muziek zet meteen de toon voor de rest van het spel. Slain is een donkere en grauwe platformer in 8-bit stijl. Ook voor het overige blijft de game trouw aan de vorm van de games uit de jaren 80. Zo wordt bijvoorbeeld het verhaal door gebruik te maken van tekstballonnen verteld. Er zijn de befaamde eindbazen en er is de gezondheidsbalk die niet in tijd regenereerbaar is. Dit laatste zorgt het ervoor dat het spel ouderwets pittig is. Toch gaat de game hiermee erg goed om. De checkpoints/healthpacks komen op de juiste momenten. Ook heb je niet het gevoel hebt dat je eindeloos dezelfde monsters moet proberen te verslaan. Innoverend is dit niet, maar het wordt wel erg geniaal toegepast.

Want ik moet eerlijk zijn, als er spelers zijn die afhaken doorheen deze game, zal dat wellicht zijn omwille van de hoge moeilijkheidsgraad. Slain: Back From Hell doet zijn naam alle eer aan en elke vijand is mogelijk een levensgevaar. Ik heb zelf het geduld gehad om te blijven proberen en ik beklaag het mij zeker niet.

Grafisch ziet het spel er erg leuk uit en, ondanks het gebruik van 8-bit, zijn er toch wel wat mooie details op te merken in de gevarieerde omgevingen. Zo is het gebruik van de weerseffecten, die zich voor het speelveld afspelen, prachtig. Ook het geluid past perfect bij dit spel. Zelf ben ik niet iemand die metalfeestjes afschuimt en ik dacht dat de muziek mij snel ging vervelen. Het tegendeel is echter waar. De muziek duwt je, letterlijk en figuurlijk, vooruit in de game. Maar let op dat je niet overmoedig wordt! Zo wil je, in de flow van de hevige muziek, zo snel mogelijk je vijanden neerhalen, terwijl je beter even nadenkt over hoe je dat precies gaat aanpakken. Over de besturing hoeven jullie je geen zorgen te maken. Deze werkt naar behoren.

Bathoryn VS Vroll

Je speelt met Bathoryn. Bathoryn is een dode ridder die uit zijn graf gehaald wordt om Vroll te verslaan. Vroll is een vampier en heeft veel duivelse vrienden. That's it. Het verhaal is niet veel meer dan de oorzaak van het duistere sfeertje doorheen de vele kerkhoven, kerkers en torens. Als ridder heeft Bathoryn als wapen enkel een zwaard tot zijn beschikking. Hiermee kan onze held natuurlijk slagen uitdelen, maar ook aanvallend tegenhouden. Timing is in de gameplay erg belangrijk. Je dient op precies het juiste moment te verdedigen om meteen hierna toe te slaan. Zelfs je te vroeg verweren is in dit spel schadelijk voor je gezondheid. Het zwaard kan ook, wanneer je er de tijd voor krijgt, opgeladen worden om een krachtigere slag toe te dienen. Doorheen het spel zal je nog enkele andere zwaarden vrijspelen, maar in feite verandert dit niet veel aan de hack and slash gevechten. Bijkomend beschikt Bathoryn over een manabalk. Deze kracht kan de ridder afvuren van op afstand. Deze kracht kan door op een correcte manier de vijanden te doden worden bijgevuld.

De kleine minpunten die er zijn, storen niet. Zo heb je wel eens het gevoel dat je geraakt wordt terwijl je dacht dat je op tijd had geblokt. Maar ach, het leven is niet eerlijk... de dood zal dat dus zéker niet zijn, toch? En inderdaad, soms zal je tot vervelens toe een stuk van het spel moeten overdoen, maar de voldoening achteraf is dan eens zo groot. Onze held is doodsaai. De levels zijn lineair en zullen door sommigen als repetitief ervaren worden. Er zijn geen verschillende moeilijkheidsgraden, geen co-op of andere extra's. Desalniettemin passen al deze negatieve puntjes ook gewoonweg niet in de stijl van de games van de jaren 80. Het grootste nadeel is echter dat het spel vrij kort is. Voor de spelers die geen last hebben van de hoge moeilijkheidsgraad zit het spel er na enkele uurtjes al op. Dat is jammer, want deze platformer verlangt naar meer.

Conclusie

Slain: Back from Hell is doodeerlijk. Vanaf het eerste moment doet het spel wat je ervan mag verwachten. Het concept is gruwelijk uitgewerkt, de graphics zijn verrukkelijk en de muziek past subliem bij het avontuur. Heb je heimwee naar het oude 8-bit tijdperk? Hou je van het betere hersenloos, euhm... zielloos, hack en slashwerk? Dan is deze heavy metal game zeker geen miskoop. Op een donkere avond zal een hardcoregamer er snel doorheen zijn, maar laat dat de pret niet bederven. Liever een avondje helemaal losgaan op metalmuziek dan een hele week naar de opera, toch?