Review

Vroeger keek ik altijd uit naar nieuwe first person shooters. Maar toen kwamen er ineens tientallen spellen in dit genre per jaar uit. Inmiddels ben ik dan ook een beetje shootermoe. Daarbij opgeteld is het ook zo dat ik meestal vooral warm word van de campagne van deze spellen. En tja, Titanfall is een first person shooter en is alleen online te spelen. Niets voor mij, of lost het de belofte in dat het een ware revolutie onder de shooters zou worden?

"Een medicijn voor shootermoeheid"

System Seller?

Titanfall komt ook uit op de Xbox 360, maar het is de Xbox One-versie die de aandacht trekt. Het is een spel uitgegeven door Electronic Arts, al lijkt het door de opgeklopte marketing wel een spel van Microsoft zelf. Is het de system seller die Microsoft zo hard nodig heeft?

De eerste indruk is in elk geval niet positief. Het spel heeft zeer lange laadtijden, vooral als de onbetrouwbare servers je weer eens in de steek laten. Ik ben best geduldig, maar er waren meerdere dagen dat ik het na een potje of twee voor gezien hield door de lange wachttijden.

Eenmaal ingeladen viel ik ook niet bepaald van mijn stoel van de grafische pracht. Het spel ziet er wat gewoontjes uit. Buiten de explosies en vrij gedetailleerde spelomgevingen is er niets waarvoor je een nieuwe spelcomputer nodig zou hebben. Ook is de screen tearing werkelijk verschrikkelijk.

Maar nee, dit wordt geen afzeikrecensie. Ik ben namelijk positief verrast door Titanfall. Een revolutie of system seller wil ik het niet noemen, maar een verfrissend spel dat een medicijn voor shootermoeheid is wel.

Vernieuwing

De vernieuwing die het genre zo hard nodig had, bestaat uit verschillende elementen. De belangrijkste is voor mij de toevoeging van zwakke computergestuurde compagnons. Hierdoor voelt de zes tegen zes-gameplay veel voller en rijker aan. Ook kunnen beginnende spelers zo gemakkelijk meespelen. Er is altijd wel iemand neer te schieten.

Dit toegankelijke gevoel gaat verder dan deze tegenstanders. Titanfall is namelijk een spel dat campers niet goed gezind is. Je wordt te allen tijde gestimuleerd om in beweging te blijven, waardoor het minder belangrijk is om spelomgevingen te kennen als je broekzak. Ook zijn de ietwat flauwe upgrades die je tegenwoordig in bijna alle shooters krijgt na lang spelen, niet van doorslaggevend belang, waardoor je als beginner niet te veel door de zure appel heen hoeft te bijten.

Natuurlijk spelen de titans uit de titel ook een belangrijke rol. In de meeste gametypes loop je meestal als soldaat (pilot) rond en vecht je tegen de eerdergenoemde computergestuurde tegenstanders, tegen andere piloten en tegen de titans. Het leuke is dat iedere speler op den duur een titanfall kan inroepen, waarna de grote mech letterlijk voor je neus wordt gedropt. Je kunt de titan vervolgens als een hondje commando’s geven, of je kunt instappen en zelf losgaan.

Het vechten in de langzame, maar krachtige titans voelt behoorlijk indrukwekkend aan en is een mooie afwisseling op het meer traditionele vechten met soldaten. Gelukkig spelen deze grote mechs geen overheersende rol. De balans tussen de piloten en titans is erg goed. Het spel blijft hierdoor vol actie zitten, met als enige saaie momenten de lange wachttijden tussen de potjes door.

De speltypes zijn niet vooruitstrevend of verrassend te noemen: attrition (team deathmatch), hardpoint domination, pilot hunt, last titan standing en capture the flag. De meeste modi vond ik leuk tot zeer leuk om te spelen, al zijn ze allemaal onopvallend.

Lichtgewicht Titaan

Jammer is het wel dat je zo weinig spel voor je geld krijgt. Waar je bij de meeste shooters zowel een campagne als een boel multiplayermodi krijgt, moet je het in Titanfall doen met alleen een handvol multiplayermodi.

Er is een poging gedaan om dit gemis op te vangen met een multiplayer-campagne. Het idee is leuk, maar de uitvoering laat veel te wensen over. Zo is het verhaal over een conflict tussen een machthebber en de militie die tegen deze IMC strijdt bijna niet te volgen en totaal oninteressant. Het is best aardig om de aanloop van missies te zien, compleet met briefing en voorgeprogameerde gebeurtenissen, maar tegen menselijke spelers wilde ik toch vooral snel een veilige plek opzoeken. De campagne duurt misschien een uur of drie, waarbij je evenveel missies speelt voor elke partij.

Gelukkig heeft het spel een mooie ruime selectie aan spelomgevingen. Deze voelen elk uniek aan en wisselen ruime buitenomgevingen af met krappere gebouwencomplexen. Afgezien van die tweedeling en de uitstraling is het in dit spel niet zo belangrijk welke kaart je voorgeschoteld krijgt. Misschien dat daarom er ook niet gestemd kan worden over welke omgeving het in volgende spel zal volgen.

Conclusie

Titanfall is een verrassend verfrissende game geworden. Je krijgt niet veel spel voor je geld, maar het spel dat je krijgt is in elk geval sterk te noemen. Technisch is Titanfall zeker niet de Messias voor Microsofts Xbox One, mede door screen tearing en lange wachttijden. Gelukkig is het spel heerlijk vlot en toegankelijk voor beginners en tegelijkertijd afwisselend genoeg om het lang te blijven spelen. Een tof spel dus, waar wel het één en ander op af te dingen is.