Casper Egas | donderdag 4 Mei 2017, 12:29

Met Wonderboy: The Dragon's Trap heeft Lizardcube een liefdevolle ode opgedragen aan de platformers van het SEGA Master System tijdperk. Lees hier de recensie.

Te midden van alle nostalgische oude Nintendo-games of games met een NES-sausje zou je bijna vergeten dat in Nederland de SEGA Master System minstens zo populair was eind jaren tachtig tot begin jaren negentig. Toch zie je in quasi-retro games zelden een Master System-sausje, alsof niemand nostalgische gevoelens zou hebben voor dat systeem.

Wonderboy: The Dragon’s Trap bewijst het tegendeel. De Franse ontwikkelaar Lizardcube bewijst deze Master System-klassieker, die in 1989 uitkwam onder de naam Wonderboy III: The Dragon’s Trap de ultieme dienst. Deze remake is een ware ode aan het origineel, dat door velen gezien wordt als één van de beste Master System-games aller tijde. Ik heb zelf ook nog een oude cartridge liggen. De Wonderboy-serie is onder Nintendo-liefhebbers bekend geworden onder de naam Adventure Island, dat door dezelfde ontwikkelaar Westone werd ontwikkeld. De oorspronkelijke naam kon echter niet gebruikt worden, omdat de licentie bij SEGA lag en nog steeds ligt. Gelukkig heeft SEGA Lizardcube wel haar zegen gegeven en is Wonderboy: The Dragon’s Trap zo puur geworden als maar kan zijn.

Op avontuur dan maar!

Je speelt vanzelfsprekend als Wonder Boy, al is het nu ook mogelijk om te spelen als Wonder Girl. Het begin van het spel is het einde van Wonder Boy in Monsterland. Je speelt namelijk het laatste level en neemt het met volledige kracht op tegen de eindbaas van dat spel. Echter wanneer je de baas verslaat wordt je vervloekt en verander je in een lizardman. Voor velen is dit geintje herkenbaar, omdat dit later nog eens gedaan is in Castlevania: Symphony of the Night.

Vervloekt en wel moet je op avontuur om weer menselijk te kunnen worden. Er is een dorp waar je spullen kunt kopen en hints kunt krijgen van een kettingrokend varken. Er is een open wereld vol geheimen, die zich beetje bij beetje prijsgeven wanneer je nieuwe gedaantes ontgrendelt. Je kunt namelijk in steeds meer soorten monsters veranderen, voordat je uiteindelijk weer een Wonderboy of Girl kunt worden. Het bekende Metroidvania-principe dus.

Ultieme fan-service

Uit alles blijkt de liefde voor het origineel in deze rechtstreekse remake. De gameplay is vrijwel onveranderd gebleven, de moeilijkheidsgraad is nog steeds vrij hoog en er zijn geen extra levels toegevoegd. Maar wat wel gedaan is, is des te indrukwekkender. Natuurlijk wordt het spel nu met enige regelmaat automatisch opgeslagen, al kun je niet te midden van levels opslaan en herladen, waardoor de moeilijkheidsgraad wel in stand blijft. Het is vooral op het audiovisuele vlak waar de ontwikkelaar alle registers heeft opengetrokken.

De muziek is werkelijk prachtig en bestaat uit orkestrale versies van de tunes uit het oude spel. Ook briljant is dat je kunt wisselen met een druk op de rechterstick tussen de oude chiptunes en de nieuwe tracks. Er is zelfs gedacht aan ondersteuning van de FM Sound Unit, die alleen in Japan verkrijgbaar was. Je kunt dus in feite op elk moment schakelen tussen de orkestrale muziek, de FM-chiptunes en de PSG-chiptunes. Respect.

Grafisch ziet het spel er ook fantastisch uit. Ik vind de tweedimensionale stijl echt subliem en vol persoonlijkheid. De aandacht voor details is uitmuntend en de herkenbaarheid van het oude spel blijft toch groot. Ook hierbij geldt dat het mogelijk is om te allen tijde te wisselen met de druk op de knop tussen de oude en nieuwe graphics. Dit doe je met de rechter trekker, waardoor het zelfs mogelijk wordt om een mix te maken van oude graphics met nieuw geluid en omgekeerd. Het is erg leuk om zonder laadtijden te kunnen vergelijken tussen vroeger en nu, en daarnaast maakt het de nieuwe stijl extra indrukwekkend. Van wat simpele, vrijwel niet thuis te brengen bruine strepen in de achtergrond in het origineel, is bijvoorbeeld een gestrand schip gemaakt.

Het aandacht voor detail gaat echter nog verder. Het origineel werkte met passwords en deze codes werken nog steeds in deze nieuwe versie van het spel. Ook kun je passwords opvragen om deze op de Master System te gebruiken om zodoende cross platform verder te spelen. Het is dus net als Play Anywhere, maar dan niet op de Xbox en de PC, maar op de Xbox en de Master System.

Markt voor ouderwetse spellen?

Lofzang of niet, als het origineel de tand des tijds niet doorstaan heeft, dan zal The Dragon’s Trap hooguit wat fans aanspreken. Het spel is namelijk vrij pittig, zoals oude spellen vaak waren, maar wordt nooit overdreven moeilijk. Ook is het spel niet erg lang, met een uur of vijf spelen heb je vrijwel alles wel gezien. Voor een spel uit 1989 is dat lang niet gek, maar voor een nieuwe game is het misschien wat aan de zuinige kant. Ook is Wonder Boy in feite gewoon een tweedimensionaal platformspel met adventure-elementen.

Persoonlijk heb ik me aan geen van deze factoren gestoord, maar ik ben iemand die sowieso al graag retrospellen speelt. Mijn Master System staat ook permanent aangesloten. Toch denk ik dat er meer mensen het spel nog prima zullen bevallen. Met de toegenomen populariteit van indiegames zijn er immers steeds meer kortere, uitdagende platformspellen op de markt die veel gespeeld worden en mijns inziens vaak van mindere kwaliteit zijn dan Wonder Boy: The Dragon’s Trap.

Conclusie

Wonderboy: The Dragon’s Trap is een prachtige remake van een Master System-klassieker. Natuurlijk is het merkbaar dat dit een oud spel is en moet je het als speler dus niet erg vinden dat de gameplay wat gedateerd kan aanvoelen. Dit wordt echter meer dan goedgemaakt door de prachtige make-over; audiovisueel is het spel dan ook subliem. Ook het aandacht voor detail verraadt de liefde voor het bronmateriaal van de ontwikkelaar Lizardcube. Een absolute aanrader!