Tim Colman | zaterdag 31 Mei 2025, 0:29

DOOM is weer terug van weggeweest in deze prequel op de moderne versie van deze game!

Gespeeld op Xbox Series X. Alleen speelbaar op Xbox Series S/X.

In DOOM: The Dark Ages mag je de kettingzaag aan de wilgen hangen en inruilen voor een gigantische knuppel en een vliegende mechanische draak. Ja, je leest het goed: een vuurspuwend drakenros dat je als een soort DOOM-eigen Falkor over gotische slagvelden rijdt. Bethesda en id Software hebben hun geliefde schietfranchise in een stevig middeleeuws pantser gehesen, inclusief schedelvormige kastelen, loden luchten en meer demonisch gebrul dan op een Slayer-concert.

De grote verrassing zit 'm niet enkel in de setting – die eerder doet denken aan Dark Souls dan aan DOOM Eternal – maar ook in de structuur van de gameplay. Je speelt nog steeds als de iconische Doom Slayer, deze keer omgedoopt tot een soort demonische ridder. Met z’n massieve slaghamer en vuisten als goddelijke mokerhamers, mept hij zijn weg door legers aan helgedrochten.

De game voelt als een prequel, zowel qua narratief als qua stijl. Waar Eternal nog barstte van futuristische portalen en laserwapens, krijg je hier houten katapulten, beenmachines en alles met een stevige laag roest en rottigheid. Het resultaat is een verfrissende nieuwe laag over de gekende chaosformule van DOOM.

Slayer met een strijdhamer

De combat blijft de kern van de ervaring, maar het tempo ligt opvallend lager dan in Eternal. De push-forward combat is behouden, maar je denkt twee keer na voor je in de melee duikt. De nieuwe slaghamer voelt bruut en geeft letterlijk impact aan elk gevecht – je ziet vijanden gewoon uit elkaar spatten als je ze met een full charge raakt. De klassieke shotgun keert terug, net als de iconische Super Shotgun, maar dan met een meer steampunkachtig ontwerp dat perfect past in deze tijdsperiode.

Er zijn nieuwe wapens met een middeleeuws tintje – zoals een kruisboog en een schietschijf die doet denken aan een demonische frisbee – en elke tool in je arsenaal heeft zijn specifieke ritme. Waar Eternal je dwingt om snel te schakelen, geeft The Dark Ages je meer controle, maar minder bewegingsvrijheid. Dat zorgt voor een andere flow, eentje die eerder draait rond positioneren en perfect getimede slagen, dan rond acrobatische headshots.

Voor wie fan was van de mobiliteit en snelheid van DOOM Eternal zal dat even wennen zijn. De combat is zwaarder, logischer in toon, maar soms ook frustrerend traag. Zeker in grotere arena’s had ik soms het gevoel vast te zitten in een demonische polonaise waar ik liever wat vlotter doorheen danste.

The iron age of id

Wat direct opvalt is hoe waanzinnig goed deze wereld eruitziet. De vormgeving en art direction is misschien wel het sterkste punt van de game. Gebouwen zijn kolossaal, vol puntige torens en gotische bogen, demonen hebben armor gemaakt van beenderen en rottend vlees en zelfs de lucht voelt als een entiteit die elk moment naar beneden kan donderen. Er is duidelijk veel werk gegaan in het vertalen van de moderne DOOM naar een fantasievolle, donkere middeleeuwse wereld.

Toch mist de game wat vrijheid. De lineaire structuur van de levels contrasteert fel met het open platformkarakter van Eternal. Er zijn minder verborgen upgrades, minder verkenning en je wordt strakker geleid door de ervaring. Dat werkt goed voor het verhaaltempo – want ja, dat is er – maar wie DOOM vooral speelde voor de sandbox-gevechten zal hier wat op z’n honger blijven zitten.

Het verhaal is klassiek DOOM: een allegaartje van epische mythes, wraak, goden, hellepoorten en... nou ja, veel geschreeuw. Het is aanwezig en iets coherenter dan voorheen, maar als je op zoek bent naar karakterontwikkeling, moet je vooral je chainsaw bijscherpen en niet je verwachtingen.

Rammen in stijl

De grootste toevoeging – letterlijk en figuurlijk – is je mechanische draak. Ja, je hebt levels waarin je boven de slagvelden zweeft op een stalen monster dat vuur en razernij spuugt. Het is over-the-top, heerlijk grotesk en past perfect bij de “metal opera” die DOOM: The Dark Ages wil zijn. Deze segmenten zijn kort, maar memorabel.

Ook de audio blijft op topniveau. De soundtrack mixt zware gitaarlijnen met barokke koren en diepe percussie. Het voelt als een Wagneriaans concert in de hel. Geweldig dus.