Tim Colman | maandag 3 Dec 2018, 13:16

Het is weer tijd om de geschiedenis in te duiken als een beruchte sluipmoordenaar en dit keer bezoeken we het oude Griekenland. Hoe dit ons beviel, lees je in de recensie van Assassin's Creed: Odyssey!

Assassin’s creed is met een enkele uitzondering al elk jaar van de partij geweest. Enkel in 2016 nam de reeks een pauze, maar toen werden we wel getrakteerd op een bioscoopfilm. Toen ik hoorde dat er dit jaar reeds een nieuwe kwam na het immense Assassin’s Creed: Origins van vorig jaar was ik een beetje bezorgd. De meeste gamers rond me hadden nog maar net de credits zien lopen op de vorige aflevering en hier stond Ubisoft al klaar met een nieuwe telg. Mijn voorgevoel was echter fout, want Assassin’s Creed Odyssey is zonder overdrijven de grootste en diepste aflevering in de reeks geworden.

Immense schaal

Ubisoft is er wonderwel in geslaagd om het nog beter te doen dan het fantastische Origins. Het brengt een groter en krachtiger avontuur die de reeks zonder overdrijven in een nieuwe richting duwt. Daarbovenop corrigeert het spel een aantal onfortuinlijke toevoegingen uit eerdere titels zoals de hookshot en andere optimalisaties aan het transversal systeem. Na de grote shift naar een echte RPG met een grote focus op experience points en levelling in Origins, voelt Odyssey als de perfecte versie daarvan. We hebben hier te maken met een immense game zowel op vlak van kaart, quests, systemen en gameplay mogelijkheden. De kaart is om te beginnen de grootste uit de reeks en wordt gevuld door het meest ambitieuze verhaal dat Assassin's Creed ooit vertelde. Kort samengevat is Assassin's Creed: Odyssey een verzameling van nauwkeurig uitgedachte systemen en een gigantische speeltuin om er gebruik van te maken.

Ubisoft overdreef niet met de naam Odyssey. Het is niet alleen een game die geïnspireerd is door de grote Griekse Tragedies met een episch verhaal. Het gaat ook om de tocht die je maakt als gamer, van het ene eiland naar het andere langs walvissen en hoge golven. Een tocht door het wijde Griekse landschap met bossen, heiden en prachtige witte marmeren gebouwen. Nog belangrijker echter is de tocht die je onderneemt op zoek naar je echte zelf.

Jouw keuze

Je krijgt voor het eerst de keuze over wie je bent: Alexios of Kassandra. Of je je nu onmiddellijk op de main story smijt of al de verschillende zijpaden neemt, je zal constant moeten afwegen wat voor assassin je bent. Ik speelde het spel volledig met Kassandra en heb enkele scenes met Alexios gespeeld om te zien of er grote verschillen waren. De dialoog en de scenes verlopen grotendeels hetzelfde en dat is prima omdat alles afhangt van jouw keuzes in de dialogen. Je kan zelf goed sturen hoe jouw Kassandra in de wereld staat: je kan met veel mededogen situaties benaderen of gewoonweg overal bruut en bot op reageren. Een reeks aan keuzes in het hoofdverhaal die je maakt, hebben gevolgen en die reiken vaak verder dan je mogelijk acht. Het is moeilijk voorbeelden te geven zonder me op spoiler terrein te begeven, maar je hebt op een aantal momenten de keuze tussen leven en dood en daar kan je rechtstreeks het einde van jouw verhaal mee beïnvloeden. Het verhaal heeft bovendien meer bochten dan een achtbaan, wat je eigen stempel drukken des te interessanter maakt.

Ik was verbaasd om de diepgang en echtheid in de dialogen op verschillende momenten in de game, zo sterk was een Assassin’s Creed spel nog nooit geschreven. Niks slechts over Assassin’s Creed: Origins en zijn hoofdrolspelers Bayek en Aya, maar de zijverhaaltjes in dat spel vielen vaak wat magertjes uit. Het was al een pak beter dan de Assassin’s Creed games van ervoor, maar Odyssey doet nog een stevige stap vooruit. Eerlijk gezegd verdwijnt de lijn tussen hoofd en zijmissies volledig omdat alles met hetzelfde detail gebracht wordt. Het gaat zelfs zover dat je als speler vaak niet goed weet of je nu aan een hoofd of een zijmissie bezig bent.

Odyssey vertelt drie verhalen met het verhaal van de familie van onze held als focus. Je start het spel (met Kassandra of Alexios) als huurmoordenaar in een vergeten hoekje van de Egeïsche zee. Je carrière zit een beetje in het slop en droomt weg bij herinneringen aan je Spartaanse jeugd en je familie die met de noorderzon verdwenen is. Kassadra/Alexios is een fantastisch personage, prima geschreven en vertolkt, maar als speler heb je zelf nog een pak controle over hoe hard je in de wereld staat. Zet je ook schrap om een hele resem personages uit de geschiedenisboeken opnieuw tegen het lijf te lopen: Herodotus, Hippocrates, Socrates en Pericles doen allemaal mee. Na een aantal uur openen de twee andere verhalen: het eerste is dat van de mysterieuze Cult of Kosmos, een tempelierachtige groep met een veertigtal doelwitten die zich verspreid hebben doorheen de hele wereld. Aan de hand van verschillende aanwijzingen moet je telkens de identiteit van één van de cult leden onthullen. Het tweede is het verhaal rond de First Civilisation waarmee Odyssey een reeks aan mythologische personages introduceert.

Ik raad je echt aan je te laten overdonderen door de wereld en hier en daar van het vaste pad af te wijken om te zien wat op je af komt. Elk personage kreeg z’n persoonlijkheid mee inclusief kleine kantjes wat hen extra memorable maakt. Het geeft veel stof om over te praten met anderen die het spel speelden. Het lijkt of iedereen z’n eigen verhaal en verloop krijgt in de immense wereld. Het leukste vond ik het doelloos rondlopen en je avontuur laten afhangen van wat de wereld op je pad stuurt. Experimenteren werd vrijwel altijd beloond met de ontdekking van een geheim kamp of wat extra experience points. Je kan op een quest stoten, misschien een legendary animal of plots achtervolgd worden door een bende mercenaries. Voel je je nu al een beetje moe bij de gedachte aan een gigantische kaart vol opdrachten, kampen om te veroveren en zeegevechten om te winnen, dan is dit wellicht niet het spel voor jou. Word je blij van deze gedachte? Dan is dit hét spel voor jou.

Griekse strijd

De gameplay is een mix van stijlen en voelt aan als een greatest hits van de voorbije reeks en eerlijk gezegd ook van de concurrentie: fetch quests, kampen veroveren, de open zee opgaan met je schip, jagen… Aan variatie geen gebrek en het is net daar waar Odyssey's grootste sterkte ligt. Elk element is geëvolueerd tot de perfecte versie van zichzelf, een bijkomende luxe van bijna elk jaar een nieuwe versie op de markt te brengen.

In Origins ging de reeks al met rasse schreden naar een RPG opzet met een karakter dat je kon levellen, verwisselbare wapens etc… Odyssey doet daar nog een stevig schepje bovenop met verschillende soorten bogen en via de skill boom bouw je nu ook je arsenaal uit. Ubisoft voegde zelf de mogelijkheid toe om je skills volledig te resetten en dit kan je doen op elk moment tijdens de game. Origins en Odyssey werden blijkbaar tegelijkertijd ontwikkeld en dat kan je duidelijk zien. Het Odyssey team heeft immens veel opgepikt bij team Origins en bouwde verder op hun basis. Odyssey voelt dan ook als een evolutie op Origins, nu compleet met level systeem voor je wapens en armor. Je voortgang op vlak van experience points kan wel eens trager verlopen dan je lief is. Mij hoor je niet zeggen dat de progression met opzet op een steile helling is gezet, maar het feit dat Ubisoft een permanente progression boost van 50% verkoopt doet de geruchten geen goed. Al bij al heb ik niet het gevoel dat je op kunstmatige wijze wordt tegengehouden. Het gaat iets minder snel vooruit als in Origins, maar van kwaad opzet is hier geen sprake.

De gevechten zullen tijdens het hele spel je opperste concentratie vragen. Je zal dus voortdurend bezig zijn met je uitrusting aan te passen. Grieken, Spartanen, bounty hunters, dieren en bandieten zitten je allemaal achterna. Het kat-en-muisspel met de bounty hunters (Ubisoft’s versie van het nemesis systeem uit Shadow of Mordor) is leuk, vooral als je je zachtjes een weg naar de top kan banen. Maar ze duiken ook op met z'n drieën wanneer je net bijna dat ene fort veroverd hebt. Je schip speelt dit keer ook terug een belangrijke rol als zowel een betrouwbaar transportmiddel als een slimme manier om rijkdommen te vergaren. Wie ooit Black Flag of Rogue speelde, weet wat hem of haar te wachten staat.

Nu er is een keerzijde aan al deze weelde. Het spel geeft je een pak speeltjes om de experimentele toer op te gaan. Ben je een gamer die zich graag laat afleiden en die met de verschillende tech trees en wapens graag dingen uitprobeert dan ben je hier aan het juist adres. Voor gamers die echter kicken op vooruitgang en liever het verhaal stap voor stap volgens kan het wel eens lelijk monotoon worden en omslaan in een lijdensweg van 45 uur naar het einde.

Hier en daar loopt het ook wel eens mis. Zoals het een goede open world game betaamt, duikt hier en daar wel eens een bug op, zoals een personage dat niet deftig op z’n plaats blijft staan of een questgiver die miraculeus verdwenen is, al bij al niks noemenswaardig zeker als je rekening houdt met de scope van de game. Ikzelf speelde de game op Xbox One X, maar naart schijnt ziet het spel er op elk type Xbox One er prima uit. Vooral de zonsop - en zonsondergangen zijn fantastische momenten waarin ik al eens de photo mode open gooide. Hou wel rekening met stevige laadtijden. Het maakt de trial en error in de moeilijkere missies niet altijd even aangenaam.

Conclusie

Na de immense story mode en ettelijke zijmissies had ik nog steeds het gevoel dat Odyssey zeer respectvol met m’n tijd is omgesprongen. Aan het einde van je reis wordt het eens te meer duidelijk dat het allemaal om keuzes gaat in dit spel. De mensen die je laat leven, de geliefden die je in bed praat, de quests die je aanneemt en de zones die je verovert. De wereld ziet er fantastisch uit en het verhaal houdt je uren zoet. Dit is de ultieme Assassin’s Creed die fans van de reeks, maar ook fans van eeksen als The Witcher en Mass Effect, verplicht op hun kerstlijstje moeten staan hebben.