Eens je op het veld bent, schittert PES 2019 op z’n mooist. De graphics maken gelukkig veel goed, want alles ziet er prachtig en super realistisch uit. Het veld, de spelers en de stadia spatten van het scherm. Het geld dat niet naar de licenties ging, is duidelijk goed ingezet. Vooral de lichteffecten maken het geheel af en brengen het spel zeer dicht bij de realiteit.

De actie zit scherp en de controle is zeer reactief. PES noem ik al eens een voetbalsimulatie: alles voelt natuurlijk aan en het is een plezier om een verdediger of twee voorbij te dribbelen of na een reeks strakke passen de bal tegen de netten te knallen. De play by play van PES blijft z’n sterkste troef. De ontwikkelaars sleutelden hier nog wat bij. De introductie van snelle wissels (quick subs) maakt het mogelijk om snel de juiste speler voor je tactische spel in te brengen en dat niet alleen wanneer een bepaalde speler z’n stamina heeft opgebruikt. Het verbeterde first touch systeem vraagt nog steeds wat tijd om gewoon te worden, maar het geeft je met wat oefening de mogelijkheid om snel te schakelen op de juiste momenten. PES dwingt je om na te denken over de ruimte die je wil controleren. Dit zorgt onvermijdelijk voor een trager tempo in de matchen in vergelijking met Fifa, wat zeker geen negatief punt is. Zenuwachtig de bal rondtrappen is er niet meer bij en na een tijdje had ik het zelfs gevoel het voetbalspel beter te begrijpen.

It's own worst enemy

De sterktes die PES 2019 op het veld kan tonen zijn onmiddellijk ook z’n grootste zwaktes. Op vlak van graphics en gameplay knalt PES 2019 de bal mooi tussen de palen, maar wat voor een spel ben je als er bitter weinig gamemodes zijn om van al deze pracht en praal te genieten. Het maakt alles wat rond de kern van het spel zit des te teleurstellender. De verschillen met PES 2018 zijn dan ook minimaal. De master league is nog steeds op post. Opnieuw baan je je een weg van de onderste trap van de voetbalpiramide naar boven. Allemaal heel competent uitgevoerd, maar nauwelijks veranderingen versus vorig jaar. Kon de master league je in 2018 niet boeien, dan brengt PES 2019 weinig nieuws om je te overtuigen.

Je kan je nu wel volledig laten gaan in Myclub, Konami’s versie van Fifa’s Ultimate team. Je vindt hier alle functionaliteiten terug zoals opstellingen bepalen, spelers wisselen en trainers aannemen en buiten smijten. Je hebt de volledige controle, maar het blijft andermans oude wijn in nieuwe zakken. Kort gezegd heeft het spel een grondige overhaul nodig om mee te kunnen spelen met grote broer Fifa 19. Daarmee wil ik niet bedoelen dat PES alle features moet overnemen, maar het zou de kwaliteit van de core gameplay moeten doortrekken in alle facetten van het spel. Door het gebrek aan een aantrekkelijke interface, de verzonnen namen bij sommige clubs en de haperende mulitplayer komt het geheel vrij amateuristisch over.