Jeroen Post | maandag 2 Nov 2020, 10:36

Schrik je een ongeluk in de jaarlijkste horrorgame van Supermassive Games!

Review

Rating 7/10
User rating 0/10
  • Zeer cineastisch vormgegeven
  • Zeer fijne horror
  • Keuzes hebben echt invloed
  • Leunt misschien iets te veel op QTE-momenten
  • Vrij kort
  • Man of Medan in een ander jasje

Gespeeld op Xbox One X

Iets langer dan een jaar geleden kwam Man of Medan, het eerste deel van de Dark Pictures Anthology uit op de Xbox One. Dit spel werd door Casper beloond met een 7 (hier een link van maken naar dat artikel), met als belangrijkste pluspunt dat het echte horror was. Dit spel speelde zich af op een verlaten schip, en nu zal je met Little Hope in een spookachtig dorpje komen. Is dit vervolg net zo eng als zijn voorganger?

REVIEW

Een verlaten dorp

Little Hope speelt zich af in het gelijknamige dorpje. Het is een kleine gebied aan een verlaten weg, met een handvol huizen en voorzieningen. Zo is er bijvoorbeeld een klein museum te vinden, maar ook een buurtsuper. Het verhaal speelt zich ‘s nachts af, vanzelfsprekend zou je zeggen, waardoor de verlaten omgeving nog net even een tikje enger aanvoelt.

Supermassive Games mag zich, even heel kort door de bocht, een soort volwassen Telltale Games noemen. Hun laatste paar horrorgames, Man of Medan, maar ook het voor PS4-exclusieve Until Dawn, volgen allemaal hetzelfde principe. Je komt in een situatie terecht met een groepje mensen, je neemt gaandeweg beslissingen, je mist wel eens een aanwijzing of je ziet wel eens iets niet. Je hebt zelf invloed op hoe het verhaal uitpakt; elke beslissing kan kleine of juist verregaande uitwerking hebben. Wie er met je meeloopt een bepaald gebied in is een voorbeeld van het eerste, en wie er eventueel doodgaat is een voorbeeld van het tweede.

Je speelt met een groep van vijf personen die na een busongeluk in het dorpje Little Hope terechtkomen. Deze vijf personen zijn vier leerlingen en hun leraar, die stukje bij beetje het verlaten dorpje verkennen. Het spel wisselt het perspectief regelmatig, je krijgt dus elk personage onder de knoppen. Het zijn allemaal verschillende personen, maar omdat je regelmatig wisselt en de game niet zo lang is, zal je weinig binding met de personages krijgen. Het spel voelt ook niet zozeer aan als spel, maar meer als een soort interactief verhaal. Dit zal niet iedereen leuk vinden, maar voor mij is het een welkome afwisseling.

Wat doet u nu?

Zoals eerder gezegd is Little Hope meer een interactieve film dan een echte game. Net zoals in Man of Medan kun je regelmatig kiezen hoe je reageert in bepaalde situaties. Stel bijvoorbeeld dat er twee personen in gevaar zijn; wie help je dan het eerst? Je relatie met beide personen wordt dan beïnvloed, en dit heeft weer zijn uitwerking op hoe het verhaal zich ontvouwt. Dingen die je zegt, objecten die je vindt; alles heeft zijn uitwerking op wat er gaat gebeuren. Je ziet ook constant informatie in beeld verschijnen over hoe je band met een persoon is veranderd, of hoe jij omgaat met bepaalde karaktereigenschappen (zoals hoe snel je bang wordt).

De gameplay verschilt dus praktisch niet met Man of Medan. Heb je deze game gespeeld, dan weet je precies hoe het werkt in Little Hope. Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik deze game over het algemeen iets enger vond dan zijn voorganger, vooral op het gebied van jump scares. Ze zitten er genoeg in en ik schrok me oprecht een paar keer kapot.

Wat gebeurt er?

Wat gebeurt er nu allemaal in Little Hope? Zonder al te veel van het verhaal te verklappen: je komt er al snel achter dat je flashbacks krijgt naar een tijdsperiode die een paar honderd jaar in het verleden ligt, namelijk in de tijd dat er heksenjachten plaatsvonden in de Verenigde Staten. Zonder degelijk proces of wederhoor werden vrouwen op de brandstapel gemikt of in brand gestoken. Dood en verderf dus, daar zit de game dus ook vol mee. De grote kracht van Supermassive Games is een echte cineastische ervaring neer te zetten. Wat je ook vindt van deze structuur, in dit spel is het goed gelukt. Het spel is wel echt goed vormgegeven, en Supermassive Games weet dus als geen ander een echt enge omgeving neer te zetten. Camerawerk in combinatie met belichting, gezichtsuitdrukkingen en dergelijke zorgen ervoor dat je je goed in kan leven in wat de personages meemaken en de rest van het verhaal. De geluidseffecten dragen daar ook aan bij, je hoort bijvoorbeeld regelmatig allerlei geluiden waardoor je denk dat je constant wordt achtervolgd. En wie weet is dat soms ook wel zo.

Wat nog meer?

Je loopt wat rond, wordt achterna gezeten door dingen en verkent rustig aan wat gebouwen. Zit er wel actie in? Jazeker, maar net als zijn voorganger wel in de vorm van QTEs (Quick Time Events). Je ziet een knop in beeld verschijnen die je snel genoeg of lang genoeg moet indrukken. Lukt je dit, dan verloopt het verhaal vanzelfsprekend anders dan als het deze zou missen. Een misgedrukte knop kan verregaande gevolgen hebben, dat soms zelfs frustrerend kan zijn, omdat je soms het gevoel hebt dat je weinig verkeerd hebt gedaan. Je moet ook wel erg goed timen.

Hoe de personages met bepaalde situaties omgaan is soms ook niet zoals je wil, omdat de game wel interactief is, maar niet op die manier. Je hebt dus wel invloed op hoe het verhaal zich uit de doeken doet, maar soms heb je toch ook het idee dat je het echt anders had willen doen. Even snel een checkpoint herladen kan niet, want het spel slaat direct na elke beslissing of keuze meteen op. Druk je een verkeerde knop, of had je toch links in plaats van rechts willen gaan? Jammer! Het spel leunt vrij veel op dit mechanisme, en dat zal niet iedereen bevallen

Net als in het vorige deel heb je ook een paar andere modi die het mogelijk maken om met anderen te spelen. De game kan online namelijk in co-op gespeeld worden, maar ook kan je voor Movie Night kiezen, dan bestuurt iedereen een ander personage en wordt de controller doorgegeven als het spel wisselt tussen elk figuur. Een leuke toevoeging krijg je als je de game gepreordered had, want dan kun je een soort “Director’s Cut”-modus vrijspelen, waarin je de game nog een keer kan vanuit andere perspectieven kan doen. De drempel is niet zo hoog, want de game is behoorlijk kort. Na een uur of vijf a zes zou je er wel doorheen moeten zijn.

Conclusie

Little Hope doet veel goed, maar doet tegelijkertijd ook iets te weinig om zich te onderscheiden van zijn voorganger. Heb je niet zoveel met een interactieve film zoals deze, dan moet je Little Hope zeker links laten liggen. Ben je echter horrorfanaat en ben je gek op games waarin je verhaal net even anders uit de doeken wordt gedaan, dan moet je hem zeker een kans geven.

Reacties

Login of registreer om te reageren.