Jeroen Post | woensdag 6 Okt 2021, 14:00

De Life is Strange-franchise is weer terug! Lees de recensie van True Colors.

Gespeeld op Xbox Series X. Geoptimaliseerd voor Xbox Series.

Het eerste deel van Life is Strange kwam meteen goed binnen. Het is nog steeds een van mijn favoriete games van de laatste tijd. Dit had vooral met het verhaal en de keuzes die invloed hebben op het verloop van het spel te maken. Naderhand zijn er een aantal delen gekomen die ook goed waren, maar niet zoveel impact op me hadden als dat eerste deel. Nu is er True Colors, en ik moet zeggen dat deze dat niveau aardig goed weet te benaderen, en misschien zelfs overtreft.

Wat doe je?

Je bent Alex Chen, een jonge vrouw die al van alles heeft moeten verduren. Haar broer, Gabe, woont in het rustige en pittoreske Haven Springs in Colorado. Hij nodigt haar uit om weer eens langs te komen na een hele lange tijd. Ze hoopt daar wat rust te vinden. Ze heeft namelijk een gave, ze kan emoties van anderen zien, aanvoelen en absorberen. Dat laatste is waar het probleem ligt, want als iemand heel boos of agressief is, neemt zij dat op en dat moet er dan uit op een bepaalde manier. Vechtpartijen zijn geen uitzondering. Deze emoties kan ze niet alleen van personen aflezen, maar ook van allerlei objecten waar die mensen contact mee hebben gehad. Op deze manier komt ze meer te weten over de omgeving, maar nog belangrijker is dat ze ook dingen hoort die zij anders niet te weten was gekomen. Alex kan soms besluiteloos zijn; moet ze nu wel of niet ingrijpen? Ze is een zeer geloofwaardig hoofdpersonage, en door haar interactie met zowel vriend als vijand komen de bijrollen ook goed voor de dag.

Ondanks dat True Colors als een volledige game is uitgebracht, heeft het alsnog de episode-structuur die de vorige games ook hadden. Het hangt er een klein beetje vanaf hoe je speelt, maar een episode duurt gemiddeld net iets meer dan twee uur. Aan het einde van elk hoofdstuk krijg je de keuzes te zien die je gemaakt hebt, en die kun je dan vergelijken met de keuzes die de rest van de wereld of je vrienden hebben gemaakt.

Goed verhaal

Zoals ik al eerder zei, het verhaal is in Life is Strange altijd erg belangrijk, en ook altijd een van de grote pluspunten aan de games. True Colors is geen uitzondering, want de achtergrond en de gebeurtenissen zijn echt goed geschreven. Ik ga hier verder geen voorbeelden van geven, want dit is typisch een voorbeeld van een spel waar je helemaal schoon in moet gaan. Geen trailers en geen Youtubers checken, want hoe minder je van tevoren over het verhaal weet, hoe beter. Er gebeuren namelijk, naast alle kleine gebeurtenissen, ook regelmatig vrij heftige dingen, en die komen qua emoties en context veel beter aan als je niets weet. De combinatie van deze dingen zorgt ervoor dat ik True Colors heb uitgespeeld zonder tussendoor een andere game te spelen, en doorgaans gebeurt dat bij mij alleen als het me echt heel erg aanspreekt. De game doet het op dit vlak echt heel goed.

Rondlopen en aanspreken

Goed, dat was het verhaal en de achtergrond van True Colors. Dat is, wat mij betreft, het belangrijkste aan deze titel, vandaar dat deze iets meer aandacht krijgen. Life is Strange is niet voor iedereen, en zeker niet voor mensen die een snelle actiegame zoeken. Dit spel speelt meer als een soort enorm interactief verhaal en dat moet je liggen. Je loopt rond, je zoekt naar objecten om interactie mee te hebben, je spreekt met mensen en regelmatig neem je een al dan niet belangrijke beslissing. Het gebied waarin je rondloopt is zeker niet heel groot, maar omdat je met praktisch alles en iedereen wel iets kan doen en het ook bijdraagt aan de sfeer, heb je daar niet zoveel last van.

Toch wat punten van kritiek

Bovenstaande klinkt allemaal erg positief, vooral als je verhaal en personages belangrijk vindt. Toch is er een aantal minpunten te bespreken. Grafisch is er weinig op de kwaliteit aan te merken, maar als je rondkijkt zie je toch een soort lelijke blurring. Zelfs op de Xbox Series X, waar ik de game op speelde, was dit een probleem. Je zou toch zeggen dat dit soort bijna ouderwetse grafische dingen tot de verleden tijd zouden behoren met de techniek van de Series-console.

Je kan op een aantal momenten keuzes maken en je voert veel gesprekken. Alhoewel het meestal niet zo'n probleem is, merkte ik toch dat er af en toe wat momenten tussen zaten waar ik niet voor zou hebben gekozen. Ik speel dergelijke games eigenlijk altijd super vriendelijk: ik zoek geen ruzie en ga conflicten waar mogelijk uit de weg. Ik had het idee dat sommige keuzes en vooral de gebeurtenissen en zinnen in een gesprek naderhand, niet helemaal overeen kwamen met wat ik had gekozen.

Om deze recensie toch niet op een ietwat negatieve noot te eindigen wil ik nog even iets zeggen over de muziek. Die was in voorgaande games, vooral in Life is Strange en Before the Storm, al van hele goed kwaliteit. In True Colors is het van minstens hetzelfde niveau. De muziek, vaak zelfs gelicenseerd van grote artiesten zoals Kings of Leon, is van uitzonderlijk niveau. Dit, samen met de prima geluidseffecten, zorgen voor een hele goede sfeer. Deck Nine Entertainment is meester in het creëren hiervan.