XBW

Jeroen Post | dinsdag 12 Jan 2021, 23:20

Twin Mirror is de nieuwste game van de makers van Life Is Strange en Tell Me Why. Is het wat? Jullie lezen het in onze recensie.

Gespeeld op Xbox Series X.

Twin Mirror is een game van Dontnod, die bekend zijn van titels als Life Is Strange en Tell Me Why. Als je deze games kent, dan weet je ook grotendeels hoe de gameplay verloopt; die is altijd kenmerkend. Is Twin Mirror de moeite waard met deze informatie in je achterhoofd?

DE STIJL

Dat Dontnod aan het roer staat betekent dat je eigenlijk altijd wel hetzelfde soort spel kan verwachten; het verhaal en het ervaren van het geheel staat bovenaan de lijst, en de gameplay komt later. In een soort point and click-achtige stijl loop je door afgezette gebieden rond. In zo'n gebied kan je met een aantal mensen praten om erachter te komen wat je wil weten, en dat kan van alles zijn. Ook ligt het spel vol met objecten waarmee ook een stuk achtergrond uit de doeken gedaan kan worden, en er zijn ook altijd collectibles te vinden. Zo klinkt de omschrijving van Dontnod's eerder games ook wel, maar Twin Mirror probeert hier en daar toch wel iets te veranderen aan dit stramien.

Als hoofdpersoon kom je na jarenlange afwezigheid weer terug in het dorpje waar je gewoond hebt, en de inwoners zijn niet blij met je omdat je een redelijk vernietigend stuk in de media hebt geschreven over de slechte omstandigheden in de lokale mijn. De mijn waar, uiteraard, heel veel mensen in het dorp werkzaam waren of mee te maken hebben. De reden waarom je terug bent gekomen is het overlijden van een van je beste vrienden van toen. Maar, na een wazige en dronken avond in het cafe gaat het allemaal mis. Je wordt wakker met een bebloed hemd en je weet niet hoe dat is gekomen. Bovendien heb je ook je twijfels bij de omstandigheden rondom de dood van je vriend. Met dit alles in het achterhoofd wordt je redelijk koud neergezet in de game. Loop rond, praat met iedereen, bekijk zoveel mogelijk objecten en los het mysterie op. Vooral het begin is nogal saai, aangezien je als Sam (de hoofdfiguur) eigenlijk alles al hoort te weten, maar die informatie weet jij als speler natuurlijk nog niet. Je start een moordmysterie dus met een flinke lading aan gesprekken over vroeger, die lang niet allemaal interessant of belangrijk zijn.

NOG EENS GOED NADENKEN

Je loopt dus rond in een afgezet gebied, en praat en onderzoekt alles en iedereen. Dat is wat je bij veel games moet doen, zelfs van dezelfde ontwikkelaar. En dus heeft Dontnod geprobeerd het iets anders aan te pakken. Zo loopt er constant een soort alter ego van jezelf met je mee, die alleen jij kan zien. Hij praat op je in en geeft advies. Dan heb je nog het Mind Palace. Zonder enige introductie of verklaring krijg je deze ineens voor je kiezen. Je loopt rond in een soort grijs gebied waar je allerlei aanwijzingen op een rijtje moet zetten. Het is echter zo gedaan dat je praktisch geen fouten kan maken. Je wordt in de game enorm aan de hand genomen met deze wijze van de informatie geven. Nu is dat altijd de insteek met de games van Dontnod, maar dat betekent niet per definitie dat deze insteek niet fout of saai kan zijn. De ideeën zijn leuk, maar het verhaal en vooral de wijze waarop je overal achterkomt maakt het spel een soort achtbaanrit waarbij je alleen maar rechtdoor gaat.

WAT DOE JE?

Twin Mirror probeert een aantal dingen goed te doen. Zo zijn de onderwerpen die aangesneden worden wel degelijk interessant. Je beste vriend is overleden, je komt daarom na lange tijd weer terug in je oude dorpje, je ex-vriendin loopt ook in dat gebied rond, en de dochter van je beste vriend heeft ook nog een appeltje met je te schillen. Voldoende interessante personages. Dat klopt ook wel, maar in tegenstelling tot de vorige titels van Dontnod lijken alle gesprekken en beslissingen weinig invloed te hebben over hoe het verhaal zich afspeelt. Het kabbelt allemaal een beetje voort. Erg jammer, want gezien de reputatie van de ontwikkelaar en de redelijk originele insteek had dit spel zeker beter verdiend. Het verhaal wordt hier duidelijk gezien als het belangrijkste onderdeel, en het blijft allemaal net iets te oppervlakkig. Als het spel langer was geweest, had de ontwikkelaar veel meer ruimte gehad om wat meer inleving en invloed van de speler zelf in het spel te bouwen. Het spel is nogal aan de korte kant, binnen zes uur zou je er wel ongeveer doorheen moeten zijn. Had de ontwikkelaar het spel nu maar gezien als volwaardige game, in plaats van de relatief korte structuur van bijvoorbeeld de episodes uit vorige games te blijven hanteren. Alle hoofdstukken zijn te kort en blijven te veel op de vlakte. Het geluid is overigens, net als met de vorige games van Dontnod, prima in orde. Er klinken stukken muziek die prima bij de situatie passen. Ook grafisch is het spel prima in orde, echt veel kritiek is er niet te noteren op dit vlak. De grafische kwaliteit en vooral de muziek dragen goed bij aan de ervaring, maar op andere vlakken laat het spel toch steken vallen.

CONCLUSIE

Twin Mirror is op zich een prima moordmysterie, dat zich door middel van een point and click-achtige gameplay uit de doeken doet. Dontnod heeft in ieder geval geprobeerd om hetzelfde spelprincipe niet in elke game volledig te recyclen door een aantal elementen toe te voegen. Het spel is de moeite waard om een keer door te spelen als je de makers een warm hart toedraagt, maar helaas is Twin Mirror vooral door oppervlakkigheid niet de game geworden die het kon zijn. Met Life is Strange en Tell Me Why heeft Dontnod voor mij wel bewezen dat ze toffe games kunnen maken; Twin Mirror is leuk maar helaas niet van dat kaliber.