Tim Colman | zaterdag 19 Okt 2019, 16:32

Het olijke duo Yooka en Laylee is terug in een ouderwetse platformgame!

Gespeeld op Xbox One X

Waarom kreeg ik de memo niet dat Yooka-Laylee and the Impossible Lair in wezen een nieuwe Donkey Kong-land is met een 3D-wereld vol met Zelda-achtige puzzels en geheimen die uiteindelijk eindigen in een lange en super uitdagende dungeon?

Smells like Rare

De originele Yooka-Laylee was een spel waar ik naar had uitgekeken om het dan na de eerste level al op te geven. Ondertussen is het vervolg een spel waar ik vooraf praktisch geen aandacht aan besteedde en waar ik verliefd op werd van bij de eerste druk op de springknop.

The Impossible Lair speelt zich direct na het origineel af, maar afgezien van een paar fourth wall brekende referenties, mis je niet veel door de eerste aflevering niet te hebben gespeeld. Je gaat als een kameleon met de naam Yooka en z’n vleermuisvriend Laylee op zoektocht om een kwaadaardige kapitalistische bij te stoppen en een koningin te helpen haar ontvoerde bijensoldaten terug te krijgen. Niet bepaald een diep of moeilijk te volgen plot, wat zeker een pluspunt is, want het verhaal hier is nooit zo leuk of memorabel als de rijmpjes die je zou vinden in de Banjo-Kazooie-spellen van Rare.

Maar je bent hier niet voor het verhaal, je bent hier voor een strakke platformer die eruit ziet, speelt en klinkt als een gemoderniseerde Donkey Kong Country. Dat was de opzet van Playtonic Games, een ontwikkelaar die bestaat uit voormalige Rare-medewerkers. Je krijgt daarbij een soundtrack die is gecomponeerd door Grant Kirkhope en David Wise, die je misschien wel kent van respectievelijk de soundtracks Banjo-Kazooie en Donkey Kong Country.

Je begint in een overworld die eruit ziet en speelt als een combinatie van een top-down Zelda en Super Mario 3D World en is gemakkelijk één van de beste overworld-ervaringen die ik in een game heb gehad. Zoveel spellen gebruiken hun hub wereld puur als een manier om spelers van niveau naar niveau te begeleiden, terwijl die van Yookay-Laylee and the Impossible Lair gevuld is met puzzels en geheimen die je onderweg kunt vinden. Ik zou zelfs zo ver gaan om te zeggen dat de overworld net zo leuk is als de gewone 2D levels waaruit het spel bestaat.

Variatie

De besturing is strak en responsief, wat een must is in een spel waar je snel van links naar rechts kunt rollen. Rollen zal je ook in de lucht doen, om daarna een korte draai te maken en je vervolgens af te stoten op het hoofd van een vijand om zo die ene verborgen munt te pakken te krijgen. Het is echt een feest. Mijn enige klacht is dat als je wordt geraakt door een vijand, Laylee chaotisch rond het scherm vliegt en dan verdwijnt als je haar niet op tijd grijpt. Zo verlies je wel wat bewegingen uit je arsenaal, tenzij je een bel vindt om haar terug te roepen. Klokken zijn verspreid over de niveaus, net als talloze checkpoints, wat betekent dat als je per ongeluk in een gat valt dat niet automatisch betekent dat je van vooraf aan moet beginnen.

Er zijn technisch gezien eenenveertig levels in het spel, waarvan de helft alternatieve versies van elk van de hoofdniveaus zijn. Op papier klinkt dat repetitief, maar de alternatieve versies van levels zijn anders genoeg. Er is bijvoorbeeld een level waarvan de alternatieve versie muren heeft die bedekt zijn met honing, waardoor Yooka op alle muren kan springen maar ook aan de grond kan blijven hangen. In een andere level waait plots de wind waardoor sommige platforms verbonden met windmolens op en neer bewegen en andere platforms dan weer heen en weer zwaaien. Hoewel dat klinkt als eenvoudige veranderingen, kan ik je verzekeren dat elk niveau drastisch verandert en meestal een beetje moeilijker is. Voor degenen die niet zo bekwaam zijn, wordt je uiteindelijk een manier aangeboden om moeilijkere delen van levels over te slaan als je blijft falen, maar als je de doorsnee levels moeilijk vindt, ga je je het hard krijgen in het eindspel van The Impossible Lair.

Elk voltooid niveau bevrijdt een van de bijen van de koningin. Elke bij brengt op zijn beurt schade toe in het lange Impossible Lair, dat dient als het eindgame van het spel. Dit leger aan bijen verwacht dat je de verschillende technieken in het spel onder de knie hebt. Het is net zo verfrissend als moeilijk en voelt aan als de overgang van een normaal Super Mario Bros.-niveau naar een Super Mario Maker-niveau. Eentje die op een zeker manier vertrouwd aanvoelt, maar ook alsof een gek genie alles uit de kast heeft gehaald om je het vuur aan de schenen te leggen.

Je kan op elk moment de uitdagingen van het Impossible Lair aangaan. Zo probeerde ik er een paar keer door de te komen. Een keer bij tien bijen, daarna dertig bijen, en uiteindelijk kwam ik er met mijn tweeënveertigste poging uiteindelijk helemaal door, wat minder was dan ik dacht dat het zou duren. Dat wil niet zeggen dat het gemakkelijk is, ik heb gewoon geluk gehad. Mijn hart ging tegen het einde als een gek, maar ik kon afsluiten met een groot gevoel van voldoening. The Impossible Lair is de perfecte grote finale voor één van de beste platformgames van deze generatie.

Conclusie

Yooka-Laylee and the Impossible Lair is een kleurrijke game en biedt het beste werk van de componisten. De game combineert geweldig leveldesign met een heleboel variëteit. Als je een fan bent van de Donkey Kong Country-games of 2D-platformgames in het algemeen, is Yookay-Laylee and the Impossible Lair een moderne en frisse must-play.